2 mei – 22 mei

Het is alweer een tijdje geleden dat ik nog eens een stukje van mijn blog online heb geplaatst, maar dit komt omdat het best wel druk is geweest de afgelopen drie weken.

Het gewone werk startte na onze reis doorheen Swaziland op dinsdag i.p.v. op maandag, want maandag 2 mei was een nationale feestdag (gelijkaardig aan de dag van de arbeid in België). De eerste week kon ik dus weer aan de slag in Spa Park Primary School. Doordat er een dag was weggevallen, was ik genoodzaakt om extra veel remedial te doen die week, want anders stond ik nog meer achter dan dat ik al was. Er zijn zoveel leerlingen die extra oefeningen en les kunnen gebruiken, maar het is onmogelijk om ze allemaal gedaan te krijgen op één week. Ik probeer er zoveel mogelijk te doen op één week, maar het is niet gemakkelijk. Ik ben ook geleidelijk aan mijn aantal momenten dat ik lesgeef een beetje aan het afbouwen omdat ik vind dat mijn remedialopdracht iets meer tijd nodig heeft.

Leen en ik zijn in Spa Park ook begonnen aan het sportkot van de school. Ze hebben namelijk een lokaal vol met sportmateriaal, maar ook vol met oude computers, afval, stof, lesmateriaal … en we zijn begonnen aan het uitsorteren van al dit materiaal. Want de school hecht heel veel belang aan sport, maar soms wordt er vergeten dat er heel veel sportmateriaal aanwezig is op de school. Aangezien Leen en ik veel betrokken worden met de sportactiviteiten van de school leek het ons wel een goed idee om hier aan te beginnen. Eens we eventjes bezig waren, ging het vlot, maar wat we allemaal tegenkwam in dat lokaal hadden we niet verwacht. Er lagen gigantisch veel persoonlijke mappen van de leerlingen met rapporten en toetsen in. Er lagen ook heel veel schoolboeken en handleidingen voor leerkrachten. Heel veel van dat materiaal hebben we wel weg moeten gooien omdat het in zo’n slechte staat was. Daarnaast hebben we ook heel veel sportmateriaal ontdekt zoals cricketmateriaal en hoogspringmateriaal. Het zal wel nog een hele karwei worden om alles proper te krijgen natuurlijk.

Naast mijn werk in Spa Park Primary School ben ik ook nog naar Bosele geweest natuurlijk. Het is altijd heel fijn om naar Bosele te gaan, maar die week was het niet heel gemakkelijk. Kaat en ik waren bezig met huiswerkbegeleiding van sommige kinderen, maar het onderwerp was breuken en het is absoluut niet gemakkelijk om dit abstract begrip uit te leggen in het Engels aan leerlingen die nauwelijks Engels op school krijgen. Uiteindelijk, nadat ik het met hand en tand had uitgelegd, snapten ze het wel. Het is jammer dat sommige leerlingen hun Engels niet zo sterk is, want ze zijn slim genoeg om zoiets als breuken te snappen, maar als je het krijgt in een taal die je niet helemaal begrijpt is het natuurlijk voor iedereen moeilijk. Gelukkig is de sfeer goed in Bosele waardoor we de moed niet opgeven!

De drukke week werd op een fijne manier afgesloten doordat ik samen met mister Smith en mister Ramolobeng, twee fijne leerkrachten van Spa Park, mijn verjaardagscadeau ging gebruiken. Het was tijd voor de topper Kaizer Chiefs tegen Ajax Cape Town in Polokwane! Op zaterdag kwamen ze mij rond elf uur oppikken om onze trip in te zetten richting Polokwane. Het was ongeveer een twee uur rijden en met de ruime auto van Ramolobeng was dit een fijn ritje. Onderweg hebben we zelfs een lifter meegenomen. Iets dat in België nog zelden gebeurt, maar hier is het volkomen normaal dat mensen elkaar meenemen. En waarom ook niet? Er was nog plaats genoeg. Hoewel ze hier niet zo fel bezig zijn met het milieu, er wordt bijvoorbeeld niet gesorteerd, is dit toch een goede gewoonte! Na een rustige rit kwamen we aan bij het stadion van Polokwane, een WK-stadion. Onmiddellijk werd ik in de Afrikaanse voetbalsfeer gedropt doordat er overal vuvuzela’s werden gebruikt en er Afrikaanse liederen werden gezongen. Ik had wel onmiddellijk door dat voetbal een zwarte sport is en dat ik één van de weinigen blanken in het stadion was. Hoewel ik in het begin wel een beetje het gevoel had dat ik er niet helemaal op mijn plaats was, deed iedereen toch vriendelijk en normaal tegen mij. Het viel mij op dat ook hier de mensen veel met elkaar praten zonder dat ze elkaar kennen. Zelfs de supporters van de twee clubs konden met elkaar praten.

Eens in het stadion werd ik verdoofd door de luide muziek en het geluid van de beruchte vuvuzela, maar het was geen vervelend geluid. In tegenstelling tot het geluid van de televisie tijdens het WK. De wedstrijd zelf was heel goed. Da Kaizer Chiefs hadden met vier nul gewonnen wat wel een verrassing was aangezien de Chiefs vierde stonden en Ajax eerste. Het niveau van de wedstrijd was gelijkwaardig aan dat van België, maar de sfeer in het stadion was ongezien. In België heerst er vaak een haatsfeertje, zeker als de scheidsrechter een fout maakt, maar daar was geen sprake van in dit stadion. De supporters hebben veel meer respect voor elkaar. De supporters van Ajax moesten zelfs niet in een apart vak gaan zitten en dat zou in België onmogelijk zijn. Na de wedstrijd zijn we gaan eten in een zwart restaurant. Het voorgeschotelde eten was dus pap en kip. Nogal eentonig, maar ik had zo’n honger dat ik alles binnengespeeld had op dat moment. Daarna zijn we da avond gaan afsluiten in een club in een township met alleen maar zwarten. Dit was ook weer een speciale ervaring, want ze verwachten niet zo vaak blanken in de club. Maar ik heb mij nooit onveilig gevoeld en het was een mooie afsluiter van de fantastische dag!

Zondag zijn we inkopen gaan doen voor Bosele Dawn. Doordat Bosele binnenkort weer van plaats gaat veranderen, konden we niks op de huidige locatie doen. Daarom hebben we grote curverboxen gekocht waar we spelmateriaal en knutselmateriaal in gedaan hebben zodat ze die altijd kunnen meenemen, ook naar andere locaties. We hebben heel veel denkspelletjes en puzzels gekocht omdat we merken dat het geheugen van de kinderen verbeterd worden en dat is natuurlijk heel goed.

De volgende week was ook weer een drukke week omdat we naar onze vaste stageplaatsen gingen, maar ook omdat we de ‘child protection week’ van de week daarna moesten voorbereiden. Die week kwam ook Stijn Callewaert langs. Hij is een lesgever aan de KHLim (departement SAW) en hij is als student zelfs in Bela Bela geweest en hij heeft er daarna nog twee jaar aan een stuk gewoond. Hij kwam die week een kijkje nemen naar ons en voorbereiden op het volgende jaar. Aangezien er jaarlijks studenten zijn moeten er enkele projecten voorbereid worden. Het was fijn om nog eens een Belg in ons midden te hebben en te horen dat onze groep zeer positieve reacties krijgt in België en van de stageplaatsen. Stijn had zijn week wel zeer druk gepland, maar hij vond toch afentoe tijd om naar Pendleberry te komen om eens te praten met de studenten.

Ik heb die week samen met Jolien veel lesgegeven over de kinderrechten aangezien het belangrijk is dat die kennis bij veel leerlingen de kennis hierover herhaald wordt. De child protection week draait rond dit thema dus het was vrij belangrijk.

Op vrijdagavond gingen we dan met z’n allen naar Joan haar thuis om daar samen met Joan, Stijn, Johan & Eva Adams en Hanne & Jan goed te eten en een fijne avond te beleven. In het weekend zijn we met de studenten van Spa Park ook gestart met het verven van de betonnen bankjes van de school. We hebben ze helemaal proper gemaakt en een witte grondlaag aangebracht. De volgende stap is de bankjes een kleur geven en op ieder bankje gaan we dan ook nog spelborden schilderen zodat de kinderen erop kunnen spelen. Verder hebben we ook nog veel gewerkt aan de child protection week!

De child protection week is een week waar alle stageplaatsen aan meedoen en het is de bedoeling dat we de leerlingen en begeleiders gaan bewust maken van de kinderrechten en dat die gerespecteerd moeten worden. De meeste leerlingen kennen de kinderrechten wel, maar ze worden wel eens vergeten door de begeleiders. In Zuid-Afrika wordt nog regelmatig een tik uitgedeeld door begeleiders en het gaat onmogelijk zijn om dat er uit te krijgen, want dat is onderdeel van de cultuur, maar we hopen dat we op het einde van de week iedereen een beetje meer bewust kunnen maken hierover.

Wij hebben die week ons verdeeld over de verschillende stageplaatsen waardoor iedereen ook eens op de andere plaatsen komt dan dat ze gewoon zijn. We startte de week met een assembley in Spa Park die door ons was voorbereid. Iedere week wordt dit normaal door een leerkracht en de directeur gedaan, maar nu waren wij aan de beurt. We hebben de normale structuur van een assembley aangehouden (introductie, Bijbelfragment, volkslied … ), maar we hebben de kinderen ook laten kennismaken met de child protection week, we hebben enkele belangrijke rechten herhaald, het themadansje aangeleerd en er zat zelfs een sketch in met de befaamde Child protection man (ik!).

In Spa Park werd van klas tot klas gegaan om verschillende leuke activiteiten te doen rond het kinderrechtenthema. In de lagere graden werd er vooral gekleurd rond het thema recht op liefde of speeltijd en daarnaast werd het themadansje aangeleerd. Daarnaast werd in de hogere graden op een serieuzer niveau gewerkt. Er was een spelbord met vragen rond kinderrechten, een kringspel en de leerlingen moesten ook foto’s nemen van kinderrechten die ze naspeelden.

Naast Spa Park ben ik ook naar Mohau geweest. Dit is een kleuterschool waar Kaat, Dorien Blokken en Tineke werken. Daar werd ook heel veel gekleurd en geverfd met de kinderen, maar niets te serieus want het zijn nog kleuters. Het was wel fijn om eens te werken met een ander soort doelpubliek! Het was ook heel knap om te zien wat Kaat, Dorien en Tineke hebben verwezenlijkt op die stageplaats. Echt indrukwekkend, chapeau!

Vervolgens ben ik ook in Talje geweest. Dit is een instelling voor kinderen met een beperking en hier zitten jongeren die ik helemaal niet gewend ben. Heel veel kinderen die in een rolstoel zaten en sterk hulpbehoevend waren. De kinderen waren wel allemaal heel dankbaar en aangenaam om mee te werken. Ik had zelf de kinderen wel een klein beetje onderschat want één van de meisjes, Alice, zit in een rolstoel en heeft veel hulp nodig, maar ze is mentaal wel helder. Ik moest er dus ook normaal tegen doen en dan zag je ook dat je reactie kreeg op wat je zei. Ze probeerde ook nog heel veel dingen zelf te doen en dat vond ik wel knap. Ook hier hadden de studenten van dit jaar, Jana & Tom, zeer knap werk verricht!

Tenslotte ben ik ook nog in Tekna en Bosele geweest en daar hebben we nog heel leuke activiteiten kunnen doen zoals grote doeken verven met de kinderen hun naam op (kinderen hebben het recht op een eigen identiteit) of koekjes bakken in Tekna (kinderen hebben het recht op “gezonde” voeding).

De week werd uiteindelijk afgesloten met een assembley in Spa Park. Enkele leerlingen mochten dan een sketch komen doen over de child protection week, er was weer een sketch met child protection man, er werd gezongen en we hebben ballonnen opgelaten met daarop de kinderrechten. Bij het laatste werden alle leerlingen compleet gek, want ze stormden allemaal achter de ballonnen aan en dit was behoorlijk indrukwekkend als je weet dat er 1000 leerlingen in Spa Park zitten!

Het was een zeer fijne week geweest! Leuk, maar vermoeiend.

Swaziland en verlengd weekend 22 april – 1 mei

Na twee weken werken was het weer tijd voor een tripje, dit keer richting Swaziland. Het land van de befaamde koning met de 12 vrouwen! We hadden weer twee auto’s (Renault Logan) gehuurd bij Avis en zo konden we onze trip starten. Swaziland ligt in het oosten van Zuid-Afrika en het was ongeveer een 6 uur rijden. Alles verliep vlot totdat we aankwamen aan de grenspost. Doordat het paasweekend was, was er heel veel volk dat op hetzelfde moment richting Swaziland trok. Normaal gezien duurt een stop bij zo’n grenspost een twintigtal minuten, maar nu hebben we vier uur (!) erover gedaan om binnen te geraken. Eerst schoven we aan totdat we onze stempel van ‘exit South-Afrika’ kregen. Vervolgens moesten we doorrijden om onze stempel van ‘entry Swaziland’ te krijgen. Deze twee kleine stempeltjes zorgden dus voor een wachttijd van vier uur. Dodelijk saai, maar gelukkig hebben de zwarten nooit stress en bleef alles zeer gemoedelijk. Het maakte het voor ons ook veel aangenamer, want niemand zit elkaar op te jagen. Uiteindelijk geraakten we dan toch binnen en reden we nog een uurtje totdat we aankwamen aan de backpacker in Ezulwini. Doordat het een lange drukke dag was geweest (vetrokken rond half negen en aangekomen rond half negen) was het nodig dat we op tijd ons bed in kropen. Natuurlijk kon ik mij niet aan deze belofte houden en had ik nog tot twee uur rond een gezellig vuurtje gezeten met enkele Zuid-Afrikanen. Ik betrap er mij meer en meer op dat ik heel snel aan het praten ben met iemand uit de backpacker. En ik vrees dat in België weer helemaal anders gaat zijn. Hier is het mogelijk om met onbekende mensen te praten zonder dat het vreemd aanvoelt. In België is iedereen volgens mij veel meer gesloten. Ik kan nu niet zeggen welke van de twee het “beste” is, maar ik kan het appreciëren dat ik regelmatig een gesprek aanknoop met een totaal onbekende persoon. Hierdoor krijg ik volgens mij ook een beter beeld van de gewoontes en gedachten van mensen en ik denk dat dit mij alleen maar kan verrijken als persoon.

De volgende dagen in Swaziland waren behoorlijk strak gepland doordat we woensdagavond zeker terug moesten zijn. Gelukkig is het land maar iets groter dan België en was het afleggen van afstanden geen obstakel tijdens de trip.

Één van de eerste activiteiten was een bezoekje brengen aan een mooie waterval en vervolgens een rondleiding in een “authentiek” dorpje. Het was een beetje zoals in bokrijk, maar dan met de Afrikaanse cultuur. Daar kwamen we meer te weten over de cultuur van Swaziland. Het verschil tussen de mannen en de vrouwen in die cultuur is nog steeds behoorlijk groot. Een man mag bijvoorbeeld zoveel vrouwen hebben als hij wilt zolang hij ze maar kan betalen. De hutjes in het dorpje waren ook altijd rond de verdeling tussen de twee geslachten opgebouwd. De belangrijkste figuur was niet de mannelijke leider, maar de grootmoeder of grootvader. Zij hadden de grootste hut en ook de meeste macht. Na de rondleiding kregen we een voorstelling te zien van dansers van het dorp. Het duurde ongeveer een 45-tal minuten en het was heel knap om te zien. Er wordt heel mooi gezongen door de vrouwen en de mannen konden heel veel vogels nadoen door te fluiten. De vrouwen waren ook heel lenig en konden met hun voet tot tegen hun eigen neus stampen. Binnenkort gaat de dansgroep ook optreden in Frankrijk en ze komen misschien zelfs naar België.

Naast het bezoek in dit dorpje zijn we ook naar een meer authentiek dorpje geweest in de bergen. We werden hier rondgeleid in twee kleine dorpjes waar de mensen nog leefden in hutjes. Hun belangrijkste voedsel was maïs en ze gebruiken dit voor alles. Ze maken pap, bier, meel … . We hebben daar zelfs enkele bieren geproefd, maar ze waren toch helemaal anders dan die wij gewoon zijn. Tijdens de rondleiding waren alle mensen heel vriendelijk en we kregen ook altijd iets te eten of te drinken. De vrouwen moesten wel op een map op de grond zitten en de mannen moesten op een bankje zitten. Het onderscheid tussen mannen en vrouwen was ook hier meteen heel duidelijk. Sommige studenten van de groep kregen zelfs een verzoek om te trouwen in ruil voor 16 koeien, maar hier werd toch maar niet op ingegaan. De mensen gebruikten wel een beetje technologie zoals een gsm, maar ook een radio die werkte op een klein zonnepaneeltje. Na de rondleiding kregen we ook nog een typische maaltijd van ginder. Rijst met dikke bonen, speciale kip met saus, pompoen en spinazie. Op het eerste zicht lijkt het een gewone maaltijd, maar de smaken verschilden toch sterk van wat ik gewoon ben.

Doordat er verschillende grote parken in Swaziland liggen, zijn we daar ook gaan kijken. Het eerste park hebben we te paard bezocht. Ondanks ik geen paardenfan ben, was het toch nog wel oké om op zo’n knol te zitten. Jammer genoeg had mijn paard constante vreetbuien en moest ik de hele tijd bijsturen.

Het tweede park hebben we met onze eigen auto gedaan en dit was niet zo’n heel goed idee, want de wegen waren links en rechts voorzien van de nodige struiken waardoor krassen op de huurauto onvermijdelijk waren. Ondanks dit ongemakje hadden we enkele indrukwekkende dingen gezien. Het eerste was nadat we terug wilden rijden naar de receptie van het park. Er stond een gigantisch olifantstier voor de ingang en we moesten heel snel de auto in achteruit zetten en weggaan. Dankzij de man aan de poort wisten we dat er een olifant was, want ondanks zijn grootte had niemand het beest gezien.

Daarna waren we gestopt bij een groot meer waar een groep impala’s en flamingo’s aan het drinken waren tot plots een impala omhoog werd gezwierd en twee keer kei hard tegen het wateroppervlakte werd gesmakt. De impala was met een grote snelheid en kracht gedood door een krokodil. Alles gebeurde in een paar seconden, maar het was heel indrukwekkend om de snelheid van de krokodil waar te nemen.

Ten slotte waren we met de auto een wegje ingegaan met een zeer groot verbodsbord, maar hierdoor zijn we een groep giraffen  tegengekomen die maar een paar meter van ons afstonden.

Doordat ik altijd rondreis met voornamelijk meisjes was ik ook het slachtoffer van hun koopdrang. Ieder marktje dat we tegenkwamen werd geplunderd door de dames van de KHLim. Braaf als ik ben, volgde ik hen iedere keer, maar gelukkig heb ik het mij bespaard om een trekrugzak vol met souvenirs aan te schaffen. Ik heb mij beperkt tot het nuttige en nodige. Het was wel grappig om de shopaholics terug te zien keren met zakjes vol met prullaria. Vooral Dorien was hier goed in! Één woord: verslaafd. ;-)

Tenslotte kwam deze reis ook weer snel tot een einde. Woensdag zijn we gelukkig zonder problemen terug in Zuid-Afrika geraakt en zijn we ’s avonds onze valiezen gaan halen en konden we uitgeput ons bed in.

De volgende twee dagen (donderdag 28 april en vrijdag 29 april) waren normaal voorzien als vrije dagen, maar Dorien, Leen, Jolien en ik waren die dagen gaan helpen op school. De leerlingen van de zesde en zevende graad die zwak hadden gescoord op hun Engels examens kregen die dag extra oefeningen en motivatie. We waren daar om meneer Adams assisteren met het begeleiden van de leerlingen. Die twee dagen hebben we toch goed kunnen werken met de leerlingen, want we hadden ze een test laten afleggen de eerste dag en op het einde van de tweede dag en bij de meeste leerlingen was er een verbetering. Na die twee drukke dagen was het weekend en konden we uitgebreid Dorien haar 21^ste verjaardag vieren. Proficiat Dorien!

Rondreis Zuid-Afrika

De rondreis

De laatste week van het eerste trimester werd afgesloten met een week vol met examens. Aangezien de leerlingen van Spa Park met hun neus nog steeds in de boeken zaten, was mijn functie als leerkracht een beetje veranderd. Ik moest ook deze week helpen met toezicht houden in soms wel klassen van 100 leerlingen, alleen (!). Maar ik vond het wel leuk om eens iets anders te doen als leerkracht, want dit hoort tenslotte ook bij mijn taken als leerkracht. Later in de week had ik van mevrouw Boonzaaier de opdracht gekregen om mee te helpen met het verdelen van de nieuwe schoolbanken die gearriveerd waren. Ik kreeg de jongens van een klas uit de hogere graden tot mijn beschikking en ik moest samen met hen deze taak vervullen. Gelukkig waren de mannen van 6A gemotiveerd en enthousiast en heb ik niet te vaak mij boos moeten maken. De laatste week werd afgesloten met de verjaardag van Jolien en dit werd natuurlijk uitgebreid gevierd met een avond met lekkere spaghetti, een stuk taart en feest in de Mango (plaatselijke club).

27 maart

De rondreis begon jammer genoeg op een zeer pijnlijke manier: een wekker die rond vier uur ’s morgens afgaat. Zeer dodelijk. Aangezien ons vliegtuig ’s morgens rond kwart over acht vertrok in Jo’burg, we nog twee uur rijden voor de boeg hadden en we anderhalf uur op voorhand moesten inchecken werden we verplicht om op dit gruwelijke tijdstip te vertrekken. Uiteindelijk moet ik wel toegeven dat het rijden rond dat tijdstip nog wel meeviel. Hoewel we onderweg werden lastiggevallen met donder en bliksem zijn we zonder problemen daar geraakt. Het inchecken verliep vlot en na een vlucht van een kleine twee uur kwamen we aan in Port Elizabeth. Ik merkte onmiddellijk dat ik aan de andere kant van Zuid-Afrika zat. Het weer was zachter dan in het warme Warmbaths en we konden de zee daar al bijna ruiken. Nadat we een bekende cricketspeler hadden gespot in de luchthaven (Hij was net terug van het WK in India waar Zuid-Afrika nogal knullig uit was geschakeld, dus hij liep er een beetje beschaamd bij. En terecht!) huurden we onze auto bij Avis. Jammer genoeg had Avis mij een “upgrade” gegeven en was ik de gelukkige om rond te rijden met de verfoeilijke Chevrolet Spark. Gelukkig was het ding wel in staat om te rijden en vertrokken we dan maar richting Ado Elephant. Een groot park met voornamelijk veel olifanten op een paar uurtjes rijden van Port-Elizabeth. Het leuke aan het park was dat we eerst anderhalf uur er zelf door mochten rijden met onze kleine auto’s. We kwamen onderweg al verschillende dieren tegen zoals struisvogels en een grote troep/zwerm/roedel/kudde (?) olifanten. Het was zeer indrukwekkend om het grootste landdier op een paar meter afstand te kunnen aanschouwen vanuit een kleine en afschuwelijke Chevrolet Spark. Nadat we het park vlug doorkruist hadden, was het tijd om het park eens op een degelijke manier te bezichtigen vanuit een grote game drive jeep. Onderweg hebben we een grote mannetjesolifant gezien van 5 ton, 3-4 meter hoog en voorzien van een paar dodelijke slachttanden. Best wel spannend toen het mannetje op een halve meter van de jeep stond. Daarnaast hebben we ook wrattenzwijnen, zebra’s, struisvogels en ander wild gezien. Na dit stukje natuur reden we naar de eerste backpacker van de rondreis: Kings Beach in Port Elizabeth. Ondanks het hoge hippiegehalte (Dit kwam vooral door de nogal zweverige uitbater.) was het een zeer leuke backpacker! Er heerste een fijn sfeertje en we konden hier goed uitrusten na een lange dag.

28 maart

Next stop was Stormsriver, maar eerst gingen we nog twee tussenstops maken aan Jeffreys Bay en Cape Saint Francis. Het eerste strand was zeer uitgestrekt en totaal verschillende met de stranden van België. Op dat strand waren geen lelijke hutjes, stinkend afval, overbodige toeristen en een dijk aanwezig, gewoon een mooi, simpel strand. Nadat ik samen met Bram zeker een uur geprobeerd heb om mijn nieuwe vlieger te laten vliegen besloot ik toch maar om het daarbij te laten en te genieten van het prachtige weer en het strand. Na enkele uurtjes reden we door, aten we onderweg en stopten we uiteindelijk aan het strand van Cape Saint Francis. Dit was een strand gemaakt van grote ronde stenen en het was eens leuk om hier op te klauteren en op jacht te gaan naar zeesterren tussen de stenen. Hoewel het uitzicht en het weer hier ook weer prachtig was, waren we genoodzaakt om door te rijden naar Stormsriver.

In Stormsriver kwamen we aan in één van de knapste backpackers van de rondreis, de Tube ‘n Axe. We sliepen namelijk buiten, op een verhoog, in grote luxueuze tenten. Het was een zeer fijne backpacker met ’s avonds een groot kampvuur en interessante medebewoners in de backpacker. Na een feestelijke avond was het rond twee uur wel tijd om te gaan slapen, want de volgende dag ging ik van een brug springen…

29 maart

Ik had ’s nachts geen nachtmerries over de 216 meter hoge sprong en had zeer goed geslapen in de tent, maar toen ik wakker werd ging er maar één ding door mijn hoofd: BUNJI-JUMP! Ik had eerlijk gezegd pas de dag ervoor beslist dat ik het zou doen en gelukkig was ik behoorlijk kalm toen ik naar de Blaukransbrug reed samen met de andere waaghalzen Jana, Dorien, Leen en een nieuwe Amerikaanse vriend uit de backpacker. Eens daar begonnen de zenuwen toch stilletjes aan op te borrelen en eens op de brug, in mijn harnas, op de rand van, gierden ze door mijn lijf, maar het was het allemaal waard! We werden uitstekend begeleid door de mensen daar. Er was constant luide feestmuziek en de begeleiders zorgden met hun gezever (positief bedoeld) voor een kalme sfeer. Van deze kalmte was niets meer te bespeuren eens ze mij op de rand zette met mijn voeten stevig ingebonden. Na de bekende ‘5-4-3-2-1-BUNJI’ dook ik, verstand op nul, de diepte in. On-be-schrijfelijk. De combinatie van hoogte, zwaartekracht, adrenaline, hoofd eerst … is niet te vatten.  Dit was de grootste kick die ik ooit in mijn leven heb gehad en ik vrees dat dit moeilijk overtroffen zal worden.  Naderhand konden we ons filmpje en foto’s kopen voor een veel te hoge prijs, maar aangezien dit zeer uniek is, heb ik het toch maar gedaan. Nadat we bekomen waren van deze fantastische ervaring reden we richting Plettenberg, waar we jammer genoeg in een mistwolk terecht kwamen. Bijgevolg zijn we hier maar niet te lang blijven hangen en besloten we om door te rijden naar Knysna. Hier kwamen we terecht in een meer huiselijke backpacker. Het werd uitgebaat door een paar vrouwen met een hoog mamagehalte. Het was wel eens fijn om in een meer rustige backpacker terecht te komen, want we konden de rust wel gebruiken. Eens daar aangekomen zijn we de grote lagune gaan bekijken. Doordat er her en der wolken over de bergen rond de lagune hingen, zag de lagune er zeer mooi uit. Uiteindelijk zijn we gaan eten en hebben we de avond doorgebracht in de backpacker. We hadden dan ook de kans om onze filmpjes en foto’s van de bunji-jump te bekijken en elkaar uit te lachen met de schrik die van ons gezicht afdroop voor de sprong.

30 maart

Voordat we goed en wel konden vertrekken, begon de volgende dag met een stressmoment doordat ik de sleutels van mijn auto was kwijtgespeeld. Ik vreesde al dat we helemaal terug moesten naar Port-Elizabeth, maar uiteindelijk was Dorien de grote held om mijn verstrooidheid op te lossen. Dat was ‘very knysna (lees als NICEna)’ van haar! (Ik schaam mij nu al voor dit mopje, maar Dorien had het verzonnen…). Ondanks deze “stoot” van mij konden we dan toch vertrekken naar de lagune om er te gaan wandelen. Doordat ik nog altijd verstrooid was, was ik vergeten mijn teenslippers uit te doen en heb ik op deze manier doorheen de rotsen mijn weg moeten vinden. Niet gemakkelijk! Doordat we die dag nog veel kilometers voor de boeg hadden, waren we niet te lang blijven hangen en zetten we ons reis verder richting Oudsthoorn.

Oudsthoorn staat bekend om haar struisvogels en dit viel ook onmiddellijk op toen we de streek binnenreden. De struisvogels staan in een wei zoals in België de koeien erin staan. En ze doen, zoals de koeien, de hele dag niets anders dan eten en drinken. Doordat we in de late namiddag aankwamen in Oudsthoorn besloten we om een mooie waterval te bezoeken iets verderop. Natuurlijk hebben we ons weer laten verrassen door de grote afstanden die we in België niet kennen. We hadden een route gekregen van de uitbater van de backpacker en hij zei dat het een korte rit was, maar aangezien we in België nooit ver moeten rijden, was deze rit voor ons wel langer dan gedacht. We hebben meer dan uur zitten rijden op kleine zandwegjes doorheen de bergen. Gelukkig lieten ze ons nog net binnen bij de ingang van de waterval en konden we het gaan bekijken. Ik schat dat de waterval 70 – 80 meter hoog was en veel mooier dan de “watervallen” in België. Helaas konden we niet zo lang blijven, want het wordt hier snel donker en dat is verre van ideaal om doorheen de bergen te rijden op een smal zandwegje zonder dat je heel goed kan zien door al het stof.  Na het slalommen doorheen de bergen gingen we eten en konden we ons bed in.

31 maart

’s Ochtends stond er mij een lekker struisvogelomelet te wachten, wel niet het volledige ei, want dat heeft de grootte van 25 kippeneieren. Maar een goed ontbijt was noodzakelijk, want het zou een drukke dag worden. Het was wel interessant om te zien dat een steen gebruikt moet worden om een gat in het ei te krijgen!

Eerst hebben we the Cango Caves bezocht. We kregen in die grotten een rondleiding door een  excentrieke en expressieve gids. Het leek alsof ze uitleg aan kleine kinderen aan het geven was en niet helemaal doorhad dat de groep voornamelijk uit volwassenen bestond. Dat terzijde was het wel leuk om in de grot te zijn. Het was er altijd 22 graden en sommige kamers waren heel groot. Er waren ook heel grote stalgmieten en stalgtieten en blijkbaar hadden duizenden jaren geleden er zelfs bosjesmensen in geleefd. Jammer genoeg was het sterk gecommercialiseerd. In één bepaalde kamer lagen er zelfs klinkers op de vloer en dit zorgde niet echt voor een authentieke grotervaring, jammer.

De volgende stopplaats was in een een soort van reservaat/zoo. We hebben daar een rondleiding gekregen en heel wat dieren in actie gezien. Zo hebben we bijvoorbeeld krokodillen uit het water zien springen voor een stuk vlees en hebben we een kijkje genomen bij het gedeelte met de grote katten. Dit onderdeel was een kweekprogramma van luipaarden, leeuwen, witte tijgers … doordat deze dieren bedreigd zijn, proberen zijn de populatie op peil te houden met de kweekprogramma’s. Na de rondleiding was er de mogelijkheid om in een kooi het water in te duiken om de krokodillen eten te geven, maar doordat het regende besloot ik het toch maar niet te doen ;-).

Zoals ik hierboven vermeldde, was aan het regenen en jammer genoeg hadden we al eventjes minder goed weer. Door de regen zijn we ook niet lang gebleven in het park en reden we maar richting Mosselbaai. Eens aangekomen wilden we naar een bekend visrestaurant gaan aan het strand, maar er was wel een wachttijd van één uur om binnen te mogen. Door deze extra tijd besloot ik eventjes te gaan voetballen op strand, maar uiteindelijk werd dat beëindigd met een plas bloed onder mijn teen doordat ik hoogstwaarschijnlijk mijn teen gesneden heb aan een schelp, ik ben nu eenmaal onhandig. Uiteindelijk ben ik dan maar al hinkend het restaurant binnengegaan en heb ik een gigantisch bord calamarisringen verorberd om mijn stommiteit te compenseren. Ik was meteen de tweede gewonde chauffeur van de dag, want Kaat was vanaf die dag niet meer in staat om nog op een degelijke manier te wandelen. Ze had heel veel last van haar enkel en was niet meer in staat om te rijden, gelukkig was Leen er nog om haar plaats in te nemen.

1 april

Na een ‘poepsjiek’ ontbijt voor maar drie euro in de mooie backpacker van Mosselbaai was het tijd om door te rijden naar het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent: Kaap L’aghulas. We hadden een rit van drie à vier uur voor de boeg dus het zou een lange dag worden. De snap in mijn rechter grote teen maakt het er niet makkelijker op, maar ‘niet klagen en rijden’ was de boodschap. Na een lange rit en een onbedoelde extra omweg, zelfs de trouwe gps maakte al eens foutje, kwamen we uiteindelijk aan in L’aghulas. Hoewel dit het meest zuidelijke punt van het Afrikaanse continent is, was het maar een klein dorpje. We reden tot aan het meest zuidelijke punt en daar hebben we enkele foto’s genomen. Er was heel veel wind en de zee was stormachtig. Daarna besloten we om de vuurtoren van L’aghulas te bezoeken. We mochten helemaal tot boven klimmen en vanuit daar hadden we een mooi uitzicht op de zee en het dorpje. Door de zeer sterke wind was het zelfs mogelijk om er op te gaan hangen, we moesten opletten dat we niet van de toren geblazen werden! Aangezien de backpacker een beetje terug lag en we nog iets moesten afspreken met de baas ervan, splitste we de groep in twee op. Één deel ging naar de backpacker en het andere deel ging met Kaat mee naar het ziekenhuis. Ze had behoorlijk veel fijn en het was beter dat ze haar voet liet controleren door een dokter.

Na veel op en af rijden hadden we uiteindelijk onze backpacker ontdekt. Verrassend genoeg was het eerder een zeer groot vakantiehuis met heel veel kamers, twee keukens, drie badkamers, twee tv’s … voor maar 14 euro per persoon per nacht. Spotgoedkoop! In dit huis konden we bekomen van de lange dag.

2 april

Jammer genoeg kon ik de volgende dag niet uitslapen in het super grote bed en werd de rit verder gezet richting Hermanus. Dit is een stad waar in het walvissenseizoen veel walvissen te zijn, maar jammer genoeg was het niet het seizoen toen wij daar waren. Daarom zijn we die dag iets non-Afrikaans gaan doen. We waren het infocentrum binnengegaan en we hebben daar een avontuurlijke activiteit gevonden. We gingen door de wijngaarden van Hermanus razen met een quad en de langste deathrides afglijden. Behoorlijk non-Afrikaans, maar het was fijn om iets avontuurlijks te doen. Tijdens de quadrit kwamen we uiteindelijk ook terecht bij een mooi uitzicht over Hermanus. Uiteindelijk was het wel heel leuk om door de wijngaarden heen te vliegen!

2-4 april

In de bekende studenten- en wijnstad Stellenbosch verbleven we twee nachten aangezien het weekend was en het nodig was om eventjes uit te rusten van het hoge tempo van de rondreis.

De eerste avond zijn we op stap gegaan in de studentenbuurt en het was fijn om in de buurt te zijn van leeftijdsgenoten. We zaten in een soort van danscafé en de muziek ging er stevig aan toe. Dat was natuurlijk wel eens leuk, want we worden anders voornamelijk met Afrikoanse muziek om de oren geslagen. Aangezien die laatste een combinatie van schlagers en milk inc. is, begrijpen jullie wel dat dit snel begint te vervelen. We hadden het wel absoluut niet te laat gemaakt zodat we de volgende dag fris aan de wijnroute konden beginnen.

De wijnroute de volgende dag duurde een hele dag en tijdens deze tour werden we met een busje rondgeleid van de ene wijnboer naar de andere. We leerden dan hoe we wijn beter konden proeven en dit werd dan vaak ook gecombineerd met heel veel kaas. Het was heel fijn om zoveel soorten wijn te combineren met kaas; de Zuid-Afrikaanse wijn was echt wel de moeite. Later die avond hebben we niet echt veel meer gedaan en gingen we slapen om de volgende dag naar het bekende Kaapstad te rijden.

4 – 9 april

Eindelijk kwamen we aan bij het hoogtepunt van onze reis, KAAPSTAD. De stad ziet er fantastisch uit. Vlak bij de zee, naast de Tafelberg en voorzien van een mooi, groot voetbalstadion. (Aangezien we veel gedaan hebben ga ik alles in het kort beschrijven.)

We hebben met de groep de Tafelberg te voet beklommen en het was behoorlijk vermoeiend. De klim begon in de zon en was vrij stijl, maar na een tijdje zaten we tussen de bergen in en was er alleen maar schaduw. Door de sterke wind werd het ijskoud en ik was jammer genoeg mijn vest vergeten. Na een klim van 650 meter kwamen aan op de Tafelberg. We hadden daar een prachtig uitzicht, maar door de sterke wind was alles gesloten en konden we ook niet met de lift terug naar beneden. Dan maar te voet terug en dit viel gelukkig iets beter mee dan naar boven. Later die week ben ik ook met de fiets tot aan de kabellift gereden (tot daar ging de weg) en dit was veel vermoeiender dan te voet naar boven gaan. Ik had een fiets gehuurd in het centrum van Kaapstad en toen begon ik aan mijn klim. Na anderhalf uur kwam ik helemaal bezweet aan op de Tafelberg, maar het was fijn om nog eens echt fysiek af te zien.

Zoals ik eerder vermeldde is er ook een groot voetbalstadion in Kaapstad. Bram (de vriend van Kaat) en ik zijn daar ook een kijkje gaan nemen. Een heel mooi stadion, maar zoals vaak gebeurd met grote wk-stadions wordt het blijkbaar veel minder gebruikt naderhand. Een vervelende zaak als je ziet hoe groot het stadion is.

We hebben ook één daguitstap gedaan richting Cape Point en Kaap de Goede Hoop. Onderweg stopten we op zeer mooie stranden en hebben we zelfs een boottochtje gedaan richting een zeehondeneiland. Doordat het die dag zeer mooi weer, maar winderig was, was dit ook het geval op de boot. De boot vloog van links naar rechts, maar gelukkig kon ik mijn ontbijt binnenhouden. Uiteindelijk hebben we ook het punt bereikt dat de twee grote oceanen van elkaar scheidt en hebben we nog enkele mooie foto’s kunnen nemen. Op de terugweg naar Kaapstad zijn we ook nog een pinguïnkolonie gepasseerd en het was heel leuk om die waggelende pseudovogels te kunnen zien.

Natuurlijk hebben we ook een bezoek gebracht aan Robbeneiland. Het befaamde eiland waar Nelson Mandela 26 jaar vast heeft gezeten. We werden rondgeleid door een ex-gevangene van het eiland en mijn respect voor Mandela is alleen maar groter geworden naar het bezoeken van de gevangenis. Het werk, de slaapplaatsen … dat zoveel mensen daar hebben moeten doorstaan was indrukwekkend en wel beklijvend.

Het hoogtepunt van de reis was verrassend genoeg een zonsondergang aan Milnerton Beach. Met uitzicht op de Tafelberg en een uitgestrekt strand zoals we er in België nooit één zullen zien, zorgde voor een fantastisch visueel spektakel. Een mooie afsluiter van de rondreis. 

Foto's van de rondreis

Als je op de onderstaande link klikt kan je de foto's zien van de rondreis in Zuid-Afrika.

https://picasaweb.google.com/111811174048918961874/RondreisZuidAfrika?feat=directlink

Week 6: oriëntatievertier in Jo'brug

21/03/2011

Na een zeer interessante zondag in Jo’burg is het maandag weer tijd voor het lesgeven. Jammer genoeg zou het deze week moeilijk gaan om les te geven omdat de leerlingen examens hadden. De dag werd vanaf dinsdag opgedeeld in drie sessies en de eerste twee sessies moesten de leerlingen examens schrijven en de laatste sessie werd voorzien om de leerstof van de volgende dag te herhalen of voor de praktische examens. Een goed systeem, maar er zat wel een probleem in wat de leerlingen moesten kennen. De examens kwamen namelijk van een overkoepelende commissie en de meeste leerkrachten hadden de leerstof die ze moesten zien, niet helemaal gezien. Het zat er bijgevolg in dat er wel leerlingen zullen buizen. Ik hoop dat het nog mee gaat vallen voor hen. Doordat het examens zijn, waren er geen extra activiteiten in de namiddag voor de leerlingen. Deze activiteiten vielen weg doordat de leerlingen hun tijd nodig hadden om te studeren. Ik had wel een zeer interessant gesprek met meneer Smith die namiddag over de politieke problemen in Zuid-Afrika. Volgens hem waren er beloften gedaan door de regering die ze niet zijn nagekomen zoals nieuwe woonsten, maar ook op het gebied van loon van de leerkrachten. Er waren ook problemen tussen de verschillende partijen en binnen bepaalde partijen. Natuurlijk waren de problemen i.v.m. het onderwijs voor meneer Smith een ernstig probleem.

Op dinsdag gingen de examens van start voor de verschillende graden. De leerlingen van de 4^e, 5^e, 6^e en 7^e graad kregen die dag hun eerste twee examens van de examenperiode. Sommige klassen kwamen samen terecht in een groot lokaal en dit gaf soms wel hectische toestanden, maar hierover later meer. Ik heb jammer genoeg niet heel veel voor Spa Park kunnen doen, maar ik heb geprobeerd mijn dag met schoolwerk te vullen. Hetzelfde geldt voor woensdag. Ik heb die dag ook wel eventjes mogen toezicht houden in een klas van 80-90 leerlingen en dat was weer een zeer leerrijke ervaring. De leerlingen waren bezig met het herhalen van de leerstof van de volgende dag, maar de dag zat er bijna op en de leerlingen waren allemaal heel onrustig. Ik stond als enigste leerkracht in die klas en het was heel moeilijk om de klas kalm te houden. Gelukkig begreep ik dat het voor de leerlingen heel moeilijk is om op dat moment nog kalm en stil te blijven en heb ik de leerlingen zo veel mogelijk gestimuleerd om na te kijken voor de volgende dag, maar ik heb ze niet gedwongen. Het viel mij wel op dat veel leerlingen een boek uit de klas hadden genomen, maar wanneer de bel ging legden ze hun boek terug. Ik vermoed dat er van thuis leren ook niet veel zal komen dan.

Donderdag was veruit de spannendste dag tot nu toe in Bela Bela. Wanneer we rond kwart over zeven werden opgehaald door mevrouw Adams verwelkomde ze ons met de zin ‘There are riots in Spa Park, there’s no school today.’ m.a.w. er zaten betogers in de township Spa Park en niemand kon de school binnen geraken. Op het eerste zicht lijkt dit zeer spectaculair, maar toen we ter plekke kwamen, viel de situatie uiteindelijk nog mee. Er was blijkbaar een groep mensen ’s nachts beginnen te protesteren, te drinken en autobanden te verbranden. Ze wilden duidelijk maken aan de politici in Bela Bela dat ze niet tevreden waren met de situatie en ze waren onderling ook aan het discussiëren over wie van de partij een belangrijke politiek functie zou krijgen. De positie van ‘counsellor’ is blijkbaar een zeer belangrijke functie en hierover was verdeeldheid. Gelukkig was de situatie snel onder controle en hebben wij ons niet onveilig moeten voelen. Deze controle kwam er vooral dankzij het snelle handelen van de politie. Doordat veel mensen van de politie hun kinderen in Spa Park Primary School hebben zitten, waren ze zeer snel ter plekke. Uiteindelijk zijn we toch nog naar school mogen gaan, maar doordat de leerlingen al terug thuis zaten, zijn we ook vlug terug naar huis gebracht. In de namiddag zijn we gelukkig wel nog naar Bosele Dawn kunnen gaan.

Op vrijdag werden de examens terug hervat. Er moest wel een nieuwe examenregeling opgesteld worden doordat er op donderdag geen examens gemaakt waren. De nieuwe examenregeling werd na een lange discussie tussen de directeur en de leerkrachten opgesteld en in vergelijking met België is dit een aparte manier om zoiets te regelen. In België zou de directie een beslissing nemen, maar hier wordt er op dat gebied veel meer overlegd. Ik vond het wel positief dat meneer Adams graag rekening wilde houden met de meningen van zijn personeel. Later die dag heb ik nog geholpen met toezicht houden tijdens een examen wiskunde en daarna mochten we naar huis.

’s Avonds hebben we goed kunnen ontspannen. Jolien was namelijk 21 geworden die dag en dit moest gevierd worden. Na een heerlijke spaghetti zijn we een stapje gaan zitten in de Mango! Ik heb weer de groep blanke Afrikaners gezien die ik al enkele keren ben tegengekomen in de Mango en het is wel fijn om eens om te gaan met mensen van mijn leeftijd. Jammer genoeg moesten we de volgende dag vroeg vertrekken naar Jo’burg dus we konden niet te laat blijven.

Ondanks mijn goede voornemen om het niet te laat te maken in de Mango moest ik de volgende dag met kleine oogjes naar Jo’burg rijden. We gingen die avond naar Cirque du soleil en we hadden er een weekenduitstap van gemaakt. Ondanks onze planning kan ik nu al zeggen dat het weekend een beetje in het water is gevallen (vooral letterlijk). Blijkbaar waren we een beetje naïef geweest en hadden we zonder het weerbericht te checken onze tocht naar Jo’burg ingezet. Zaterdag ging een koude dag met heel veel regen worden en natuurlijk was niemand van ons hierop gekleed. Onwetend vertrokken we naar de grote stad en onze eerst stop was de Coca-cola dome, de grote zaal waar het spektakel later die dag zou plaatsvinden. Nadat we een paar keer een verkeerde weg hadden genomen, zijn we toch redelijk vlot daar geraakt. Ter plaatse was onze eerste opdracht om de tickets te halen, maar blijkbaar ging dit nog niet en zouden we nog moeten wachten tot de ticketshop open zou zijn. We wilden daarom naar de botanische tuinen gaan in Jo’burg, maar doordat het aan het regenen was, konden we dit plan vergeten. We hebben onze tijd dan maar gevuld met een wandeling in het gigantische shoppingcenter bij de Coca-cola dome. Dit hebben we gedaan tot dat het tijd was om onze groep in twee te splitsen. Één groep zou de vriend van Kaat gaan halen aan de luchthaven omdat hij aankwam die dag. De andere groep ging al naar de ‘backpacker’ gaan om in te checken. Volgens onze uitgestippelde plannetjes zou dit geen probleem mogen zijn, maar niets was minder waar. Ik reed met de auto die naar de ‘backpacker’ moest gaan en ik denk dat ik zelden zo verkeerd ben gereden als die dag. Doordat er in Jo’burg heel weinig verkeersborden aanwezig waren en verkeersborden die elkaar vaak nog tegen spraken, heeft onze route van i.p.v. 30 minuten 2,5 uur geduurd. Gelukkig hebben we na veel vragen en zoeken onze ‘backpacker’ gevonden. Nadat we hadden ingecheckt en onze valiezen hadden gedropt, vertrokken we weer richting de dome. Natuurlijk hebben we op die route ook weer enkele gigantische oriëntatieblunders gemaakt dat het uiteindelijk lachwekkend werd. Achteraf bekeken kan ik alleen maar zeggen dat het niet gemakkelijk is om iets te vinden in Jo’burg. Gelukkig had de andere auto ook haar portie oriëntatieongeluk gehad en hierdoor viel de frustratie nog mee. De tumultueuze namiddag heeft ons wel duidelijk gemaakt dat we tijdens de rondreis niet alleen mogen vertrouwen op een kaart van ‘mappy’ of ‘google maps’, maar we gaan voor alle zekerheid toch ook een gps vragen bij het autoverhuurbedrijf. Nadat we een gebalanceerde en voedzame maaltijd hadden binnengespeeld bij de Mcdo’s, was het tijd voor Cirque du soleil. Ik had nog nooit een show gezien en het was behoorlijk indrukwekkend. Ik heb dingen gezien die je nooit in een gewoon circus ziet en het deed deugd om naar zo’n show te kijken na een stressvolle dag op de baan. Na de show reden we verrassend vlot terug naar de ‘backpacker’, maar aangezien het blijkbaar onze pechdag was, stonden er ons nog spannende dingen te wachten. Bij onze aankomst aan de ‘backpacker’ stonden we voor een gesloten poort. Aangezien de stroom was uitgevallen, kon de poort niet meteen geopend worden. Ik besloot dan maar over de poort te kruipen en iemand te zoeken die ons kon helpen. Ondertussen was er toch iemand aangekomen aan de poort en de auto’s konden naar binnen. Doordat ik nog binnen in de backpacker aan het zoeken was naar iemand om ons te helpen, ging Sanne achter het stuur zitten en reed zij mijn auto naar binnen. Hoewel Sanne al een paar keer gereden heeft in Zuid-Afrika, had ze jammer genoeg de muur een klein kusje gegeven bij het parkeren. Een zeer spannend moment, maar gelukkig was er niets aan de auto. Dit leek de kerst op de taart te worden van deze dag, maar de eer was toch voor mij weggelegd. Want toen ik in mijn bed kroop en wilde beginnen aan mijn welverdiende rust bleek dat het binnen had geregend en mijn bed was het enigste bed dat nat was. Een gepaste afsluiter van de meest hectische dag in mijn leven. HOERA VOOR JO’BURG!

Zondag gingen we voor ons vertrek nog een bezoek brengen aan ‘the cradle of humankind’. Een plaats in Johannesburg waar de eerste mensachtige zijn terug gevonden. Een ideale uitstap voor een leerkracht geschiedenis in spe. Gelukkig zijn we naar deze uitstap zonder te veel fouten kunnen rijden. ‘The cradle of humankind’ lag midden tussen de heuvels en het was een kruising tussen een pretpark, een museum en de technopolis. Het begon met een ondergronds boottochtje door de verschillende stadia van de aarde (ijstijd, aardverschuivingen …), vervolgens kregen we met zeer coole visualisaties een beeld van de vorming van de continenten om uiteindelijk te beginnen aan het ontstaan van de mensheid. Het hele museum was voorzien van interactieve standen en het gaf een heel goed beeld van hoe de mens er zoveel honderdduizenden jaren heeft uitgezien. Na onze tour  besloten we buiten nog eventjes te genieten van het uitzicht om daarna terug naar huis te keren. Onze tocht uit Jo’burg werd natuurlijk in stijl afgesloten. We mochten nog een laatste keer genieten van het rampweer doordat er onophoudelijke stortbuien onze tocht naar huis vergezelden. Ik ga niet te diep ingaan op de manier waarop we ons door het water moesten heen ploeteren zonder al te veel zichtbaarheid op de baan, want ik wil het thuisfront niet verontrusten ;-). Gelukkig was het buiten Jo’burg rustig en droog op de baan en uiteindelijk zijn we zonder brokken thuis geraakt. Ik was echt blij dat ik mijn bed in kon.

De komende week zal een beetje anders zijn aangezien er speciale activiteiten op het programma staan. Ik weet niet of ik voor zondag (27 maart) nog een bericht online zal zetten, want dan vertrekken we op rondreis! Over de rondreis zal ik natuurlijk wel een verslag online zwieren.

Trouwe lezers, gegroet!

Week 5

13/03/2011

Week 5 is het ondertussen al en het gaat hier abnormaal snel vooruit. Na een leuk weekend was het weer tijd voor arbeid.

Maandag startte zoals gewoonlijk met de assembley. Deze keer mochten de leerlingen van de 7^e graad dit moment voorbereiden. Zij hadden een tekst uit de bijbel gekozen en het nationale volkslied werd met meer dan 1000 leerlingen in koor gezongen. Deze start van de week is heel belangrijk omdat er belangrijke mededelingen worden gedaan, leerlingen die een medaille hebben gehaald voor de school worden in de bloemetjes gezet en de aanwezigheden worden gecontroleerd. Er wordt per graad gecontroleerd of iedereen aanwezig is. Er zijn regelmatig onvolledige graden en de leerlingen worden gestimuleerd om er voor te zorgen dat ze de volgende keer wel aanwezig zijn. Meneer Adams vindt het namelijk heel belangrijk dat de leerlingen allemaal naar school komen en dat ze graag komen. Tijdens de rest van de dag heb ik geprobeerd nog enkele periodes les te geven, maar dit verliep niet helemaal van een leien dakje. Het komt af en toe wel eens voor dat ik naar een klas ga om les te geven, maar doordat de leerkracht nog iets belangrijk moet afhandelen is het voor mij dan niet mogelijk om les te geven. Het is natuurlijk een beetje vervelend omdat ik die les voorbereid heb, maar het is ook niet de bedoeling dat ik mij volledig ga opdringen aan de leerkrachten. De examens staan namelijk voor de deur en ik veronderstel dat er nog onderwerpen afgehandeld moeten worden. ’s Namiddags was het tijd voor voetbaltraining. De jongens hadden nog een extra oefening nodig, want dinsdag wordt er een match gespeeld tegen ‘Jina Park’.

Op dinsdag heb ik rond mijn remedial project gewerkt. Ik merk dat de leerlingen graag naar de kleine lesjes komen. Ik vermoed dat dit komt omdat ze dan meer persoonlijke begeleiding en aandacht krijgen. Het is goed dat ze graag komen, want ik vermoed dat hun motivatie ook zal stijgen dan. Het is onmogelijk om met iedere leerling van het remedial programma grote resultaten te boeken, maar als ik de leerlingen al gemotiveerd krijg om harder te werken en meer geïnteresseerd in de les te laten zitten, ben ik al in mijn opzet geslaagd. Het was in het begin moeilijk om te beseffen dat ik niet bij iedere leerling grote progressie zou zien, maar ik verwacht toch een kleine progressie op cognitief vlak een grote progressie op het gebied van motivatie. In de namiddag was het tijd voor de derby tegen ‘Jina Park’. De -12 en de -13 van Spa Park en Jina Park zouden het tegen elkaar opnemen op het plein van de andere school. Dit is maar 5 minuten wandelen, maar er was sprake van een echte derby. De eerste wedstrijd werd gespeeld door de -12. Ik had voor de wedstrijd geprobeerd de jongens enkele tactische richtlijnen te geven en de jongens per linie ook nog extra tips te geven. Ik hield het bij de basistactiek en ik heb toch enkele elementen zien terugkomen tijdens de match. Ze praatten veel met elkaar, lieten de bal het werk doen en schakelden snel om van verdediging naar aanval. Ik kon het spel van de jongens goed observeren doordat ik scheidsrechter was. Een wedstrijd van twee keer 25 minuten in de volle zon is vermoeiend, maar ik vond het fijn om op het veld te staan. De jongens speelden een goede wedstrijd. De overwinning kwam er door het goede samenspel van het team, de twee zeer technische en bepalende middenvelders van Spa Park en een paar knappe reddingen van de ‘zwarte panter’. 1-5, een verdiende zege. De -13 werden gecoacht door meneer Dihangwane en ik heb hun wedstrijd meer op een afstand kunnen bekijken. Het was een gelijkopgaande wedstrijd, maar uiteindelijk moesten de jongens onverdiend het onderspit delven in de laatste minuut, 2-1. Ze speelden geen slechte wedstrijd, maar ik denk dat jongens beter kunnen.

’s Avonds zijn Dorien en ik aan de praat geraakt met een groep jonge gelovigen. De jongens van ongeveer 17 tot 25 jaar oud spraken ons aan op straat. Ze probeerden ons te overtuigen om mee te stappen in hun geloof en ik moet toegeven dat het een zeer interessant gesprek was. De jongens waren echte ‘die-hard-believers’ en ze waren behoorlijk geschokt dat ik in staat was om te geloven dat ik afstamde van aapachtige. De jongens hadden zelfs nog nooit van Darwin gehoord en dit zorgde toch wel voor een interessant gesprek. Ze hebben geprobeerd om ons te overtuigen naar een bijeenkomst te komen voor jonge gelovigen, maar uiteindelijk hebben we hier wel voor gepast. Die avond heb ik wel beseft dat het geloof hier nog stevig ingepeperd wordt bij de jongeren. Ze komen veel minder in contact met wetenschap, maar vooral met geloof. Interessant om te horen, maar ook wel absoluut niets voor mij.

Op woensdag ben ik verder gegaan met mijn remedial programma, maar ik heb daarna jammer genoeg geen les kunnen geven. Doordat ik mijn wekelijks schema had omgegooid had ik enkele verschuivingen moeten doen en hierdoor ging het moeilijk gaan om een les te geven. Ik heb wel weer stevig kunnen doorwerken met de leerlingen tijdens het remedial programma. De groepen die op woensdag kwamen waren ook gemotiveerd om te werken en dit is natuurlijk aangenaam werken. In de namiddag ben ik dan naar Tekna geweest en het is wel eens om leuk om bezig te zijn met een totaal andere leeftijdscategorie. De kinderen daar zijn nog niet bezig met schoolwerk en studies, maar het komt vooral neer op animeren en spelen. Aangezien ik een moni ben is het fijn om regelmatig die vaardigheden nog eens te gebruiken.

Donderdag had ik een drukke lesdag opstaan in Spa Park. Ik heb in de 7^e graad Engels geven en Social Sciences in de 4^ee graad verliep vlot en de leerlingen waren spontaan en losser dan tijdens andere lessen. Ik moest tijdens de les een oefening herhalen en verbeteren en de leerlingen mochten zelf aan het bord komen om oplossingen te schrijven. Dit wordt normaal zelden of nooit gedaan en ik dank dat hierdoor de leerlingen actief betrokken waren tijdens de les. Ze wilden allemaal heel graag aan het bord komen. Soms zat er wel een fout antwoord bij, maar het merendeel was correct.

In de 4^e graad heb ik Social Sciences gegeven en het onderwerp was volgens mij iets te moeilijk voor de leerlingen. Dit gevoel heb ik het algemeen wel bij de onderwerpen die ik heb moeten geven voor de 4^e graad. De leerlingen hun Engels is voor het merendeel in orde, maar sommige onderwerpen zijn heel abstract voor de leerlingen. De les op donderdag ging over woordjes die de leerlingen moesten kennen, maar het niveau van de woorden was veel te hoog. Ik had zelfs moeilijkheden met woorden zoals: escarpment of business undertaking. Ik heb geprobeerd de woorden uit te leggen vanuit een context en in te oefenen met een kruiswoordraadsel, maar het bleef toch moeilijk voor de leerlingen.

De namiddag in Bosele Dawn was wederom warm. Doordat Bosele Dawn verplaatst naar een kerk met golfplaten daken is het warm in het gebouw als we er aan komen. Gelukkig bleven de kinderen op donderdag langer dan anders en hebben we ons goed kunnen bezighouden met hen.

Voordat ik het goed besefte stond het weekend alweer voor de deur. Doordat er op vrijdag ook enkele leerkrachten afwezig waren, mocht ik een paar extra periodes ‘English reading’ geven. Zo onvoorbereid de klas binnengaan is niet altijd gemakkelijk, maar het ging goed. Na de onvoorbereide uren heb ik ook enkele voorbereide periodes gegeven, maar jammer genoeg waren deze periodes iets later op de dag. En zoals alle kinderen ter wereld op een vrijdagmiddag is het heel moeilijk om dan nog geconcentreerd te blijven. Voor mij was het ook eventjes doorbijten, maar gelukkig konden we die namiddag alweer uitblazen.

Op zaterdag heb ik geprobeerd een cricketwedstrijd te volgen, maar aangezien de wedstrijd van half elf ’s morgens tot 7 uur duurde heb ik niet alles gezien.

Op zondag stond een uitstap naar Jo’burg op het programma. In de voormiddag zijn we naar het Apartheidmuseum gegaan. Voordat we het museum binnen mochten kregen we een ticket met ‘blankes/whites’ of ‘nie-blankes/non-whites’ op. We moesten dan de juiste ingang nemen en dit was om te illustreren hoe de Apartheid in zijn werk ging. Doorheen het museum kregen we een duidelijk beeld van hoe de Apartheid ontstaan is, welke invloed het had op het volk en hoe ze uiteindelijk ook afgeschaft werd. Dit werd allemaal ondersteund door knappe foto’s en authentieke beelden. Het was heel interessant om te zien hoe de zwarten gingen betogen tegen de invoer van het Afrikaans op de scholen. Er zaten ook wel veel bloedige beelden tussen, want het waren zeer hevige protesten. In het museum zat ook een deel over Nelson Mandela. Dit gedeelte was eveneens ondersteund met filmmateriaal en ik besefte tijdens deze tour dat Mandela ongelofelijk belangrijk is voor Zuid-Afrika. Het feit dat hij 27 jaar in een gevangenis heeft gezeten op Robbeneiland en er niet rancuneus uit is gekomen, bewijst alleen maar de grootsheid van die man.

Het tweede deel van de dag brachten we door in Soweto. Een township met ongeveer 3,5 miljoen (!) inwoners. We werden door een tourbus rondgeleid langs het stadion van de wk-finale om vervolgens geleid te worden naar Soweto. We mochten de township in met een lokale gids en we kregen zelfs de eer om in de huizen te gaan. Daar zagen we een klein kamertje, niet groter dan een kleine badkamer in België, dat diende als keuken, living en slaapkamer voor 3 op hetzelfde moment. De kamers waren wel zeer proper en dit bewijst dat de mensen ondanks hun armoede nog steeds veel zelfrespect hebben. De straat waar dit huisje lag bestond uit heel veel gelijkaardige huisjes op een kleine ruimte. Er was ook maar één kraantje voor de hele straat en er was geen elektriciteit aanwezig. Na deze tour probeerden een heleboel verkopers ons te overhalen om ‘authentieke Afrikaanse kunst’ te kopen, maar dat heb ik niet gedaan. Ik ga tijdens de rondreis nog vaak de kans hebben om mij te laten overtuigen. Vervolgens hebben we ook het huis van Mandela’s tweede vrouw gezien, het oude huis van Desmond Tutu en een hui waar Mandela ooit gewoond heeft. Vooral het laatste huis was nog sterk gecommercialiseerd. Daarna konden we een authentiek Afrikaans bier proeven. Behoorlijk zwaar, maar eerder smaakloos. Het was wel leuk dat we het uit een kruik mochten drinken. Dan kregen we ook een rondleiding in de Regina Mundi kerk. Op deze plek kwamen belangrijke figuren uit Soweto samen om de politieke situatie te bespreken. Dit was verboden en hierdoor werd de kerk bestormd door politie. Er zijn geen doden gevallen, maar er zijn nog een heleboel kogelgaten aanwezig. De kerk staat nu symbool voor het volk van Soweto. Ten slotte sloten we af met een rondleiding in het Hendrick Pieterson museum. Dit is een museum ten ere van een jongen die tijdens de protesten tegen de Apartheid is doodgeschoten. In dit museum werd er vooral gefocust op de gebeurtenissen in Soweto rond die periode. Een zeer interessant museum met beklijvende beelden van de gevechten en een mooie afsluiter van onze dag.

Over twee weken vertrekken we op rondreis! Een moment waar iedereen hard naar uitkijkt. Dit weekend gaan we wel eerst nog naar Cirque du Soleil in Johannesburg en hier kijken we op dit moment vooral naar uit.

Volgende week meer informatie hier over op de blog!

Tot blogs!

Week 4

07/03/2011

Na een vermoeiend weekend startte week vier ’s maandags weer met de ‘assembly’ in Spa Park. Dit is een moment waarop de school start met liedjes, gebeden en mededelingen. De leerkrachten zijn allemaal net gekleed en alle leerlingen moeten mooi in een rij staan. Er wordt dan heel veel belang gehecht aan de stiptheid en aanwezigheid van de leerlingen. Na de ‘assembly’ startte de lessen weer. Ik heb een paar lesjes Engels lezen gegeven aan de leerlingen van de 5^de graad. Het onderwerp was ‘Do you have a diary’ en tijdens de les werden er dan fictieve fragmenten gelezen uit het handboek. Ik heb geprobeerd de leerlingen te motiveren voor dit onderwerp door zelf een stuk dagboek mee te nemen. Ik had het dan laten lijken alsof het een heel oud dagboekfragment was van een man die alleen op een eiland zat en ik denk wel dat dit de leerlingen heeft gemotiveerd om zich actief in te zetten tijdens de les. In de namiddag was er weer voetbaltraining voor de jongens, maar er waren natuurlijk ook heel veel andere sporten voor andere leerlingen. De meeste oudere meisjes deden netbal, enkelingen trainden voor de atletiek en er was natuurlijk ook ‘koor’ in de klassen. Uiteindelijk vloog de namiddagactiviteit ook weer om en kon ik naar huis.

Dinsdag stond er ‘remedial teaching’ op het programma in Spa Park. Ik heb enkele groepjes nog geïntroduceerd in wat we precies gaan doen de komende weken. Het is wel een klein beetje vervelend dat ik na drie weken nog niet iets meer progressie heb kunnen maken, maar de hoeveelheid leerling die ik persoonlijk moet verwerken (40 leerlingen) is groot en mijn tijd is soms beperkt dus ik moet tegen een hoog tempo werken. In de namiddag was ik alleen in Tekna (opvang voor kleine kinderen die er geplaatst zijn door de rechter) en ik heb mij kunnen bezighouden met de kleinsten. Ik merk wel dat ze mij beginnen te herkennen en dat doet wel deugd. Het blijft iedere keer wel schrijnend om te weten dat er besmette kinderen zijn en dat er ook kinderen zijn die al vanaf het begin van hun leven in Tekna zitten. De kinderen geraken ook snel gehecht aan mensen die ze pas kennen. Of ze lijken toch gehecht, want ik hoor regelmatig een ‘papa’ in mijn richting waaien. Ik hoop dat de afwisseling van verzorgers voor hen geen te grote problemen gaat bezorgen in de toekomst, maar dit kunnen we niet te weten komen.

Woensdag was een ongewone dag, want de school eindigde vroeger dan gepland. Er was namelijk een bijeenkomst van een vakbond waar de meeste leerkrachten lid van zijn. De school eindigde daarom rond half twaalf i.p.v. kwart voor twee. Aangezien het moeilijk is om met een handvol leerkrachten een school van rond de 1100 leerlingen onder controle te houden, was het terecht dat de school vroeger uit was. Bijgevolg vielen de extra activiteiten ook weg. Gelukkig voor mij stond er op woensdag remediërend werken op het programma en werd ik niet beïnvloed door de veranderde lessenrooster. Want als ik die dag had moeten lesgeven had de kans er wel in gezeten dat ik in een klas van 80-90 leerlingen had moeten staan en ik vrees dat ik dat nog niet aankan. Het remediërend werken verliep wel goed. Ik heb een selectie gemaakt van leerlingen die problemen hebben met lezen en met hen ben ik begonnen aan teksten van de hele lage graden. Het zijn simpele tekstjes dus de leerlingen konden wel redelijk vlot lezen en hopelijk kan ik vanuit dat niveau geleidelijk aan overstappen naar een hoger niveau. Ik merkte wel dat er zelfs in die tekstjes nog woordjes zitten die te moeilijk zijn voor de leerlingen en deze woorden heb ik geprobeerd uit te leggen door linken te leggen met woordjes die ze wel kenden of de betekenis af te leiden uit de context. Uiteindelijk zat de korte dag er op en ben ik naar het centrum getrokken om te skypen met mijn zus.

Donderdag heb ik enkele periodes les gegeven en dit verliep vlot. Ik had een klas van de 7^e graad (14 jaar) en ik merk dat er in deze groep veel pubers zitten. De klassen zijn luider en wispelturiger. De leerlingen zijn ook minder verlegen om iets te zetten. Het is fijn om aan deze groep les te geven omdat de doelgroep is waar ik voor opgeleid ben. Er wordt vanuit de school veel verwacht van deze graad. Zij zijn de oudsten van de school en uit hun graad worden ook de ‘prefects’ gekozen. Zij dragen een wit hemdje i.p.v. een blauw hemdje en zij zijn de verantwoordelijken van de school. Als een leerkracht afwezig is, moeten zij in die klas gaan om de klas onder controle te houden. Zij bereiden ook het waterproject voor om de verkwisting van water op school tegen te gaan. Deze leerlingen zijn de tussenpersoon tussen de leerlingen en de leerkrachten. De zevende graad organiseert ook verschillende acties om later dan de winst die ze daarop maken te investeren in de school. Zij verlaten tenslotte de school na de zevende graad en ze gaan dan over naar de ‘highschool’.

In de namiddag ben ik voor het eerst op de nieuwe plek van Bosele Dawn geweest. De locatie is na zeven jaar veranderd naar een kerkje verderop in de township. Het was een broeierige dag en aangezien het dak van de kerk bestond uit grote golfplaten was het bakken binnen en buiten het gebouw. Het gebouw is op zich niet slecht, maar er is wel nog werk aan. Doordat ze nog bezig zijn met het verhuizen konden we nog niet meteen veel doen, want de kinderen vertrokken redelijk snel nadat ze gegeten hadden. We hebben wel verschillende ideeën om te investeren in Bosele Dawn. We denken dan aan grote koffers waarin we bijvoorbeeld allemaal knutselmateriaal, sportmateriaal en spelmateriaal kunnen insteken. Maar deze ideeën zullen we binnenkort nog verder uitwerken, we hebben tenslotte nog enkele maanden tijd.

Op vrijdag verliepen mijn lessen iets minder vlot. Ik had twee periodes opstaan op het einde van de lesdag en dit is een moeilijk voor moment voor de leerlingen. Het weekend staat voor de deur en ze hebben een lange lesweek achter de rug en hierdoor hebben de leerlingen het moeilijk om volledig geconcentreerd te blijven. Ik heb veel moeite gehad om de aandacht te krijgen van de volledige klas en ze gestructureerd les te geven, maar ik had ook wel verwacht dat zo zou zijn. Ik was als student op het middelbaar ook niet de meeste gemotiveerde leerling op het laatste uur ’s vrijdags. Gelukkig konden we bekomen van de lesweek op vrijdagnamiddag en zaterdag.

Op zondag zijn we op uitstap geweest met de hele groep naar Pambela. Een opvang voor dieren met een zware geschiedenis. We hadden twee auto’s gehuurd en we trokken er op uit. het was een heel fijne namiddag, want we hebben ongelooflijk veel dieren gezien. Het lag helemaal tussen de heuvels in de natuur en er liepen overal dieren rond. Na onze aankomst viel onmiddellijk de hertachtige kudu Sissy op. Een heel tam en vriendelijk beest, maar wel nogal groot. Doordat ze als huisdier werd gehouden door mensen is haar dierlijke gedrag veranderd en valt ze tijdens het paarseizoen op menselijke mannen i.p.v. die van haar eigen soort. Raar beest. Ondertussen liepen er ook nog twee struisvogels rond en een heleboel apen. We kregen een rondleiding en uitleg over de verschillende dieren zoals: stokstaartjes, uilen, mongoose, stekelvarkens en apen. Vooral het gedeelte over de apen sprak mij aan, want we zaten echt midden tussen de apen. Er liepen overal open rond en sommige aapjes kropen zelfs op ons. We hebben een klein aapje vast mogen houden en we kregen uitleg over de apen die heel wat meegemaakt hadden doordat ze als huisdier geleefd hadden. Er was zelfs een kooi met de naap ‘handicap camp’ waar de meest onfortuinlijke apen zaten. Daar zaten apen bij die met hun hoofd tegen de muur waren geslagen en nu blind waren of een poot kwijt waren of zelfs een epilepsieaanval konden krijgen. Uiteindelijk toch een heel leuke ervaring!

Vandaag is het maandag en heb ik er weer een dag opzitten in Spa Park. De dag was nogal chaotisch doordat er een zeer uitgebreide ‘staffmeeting’ was en de dag een beetje overhoop werd gegooid in Spa Park. Dit heef mijn dag jammer genoeg ook een beetje beïnvloed, maar ik geraak gewend aan deze last minute wijzigingen. Het hoort er nu eenmaal bij en mij er aan ergeren heeft toch geen zin. Ik probeer zoveel mogelijk initiatief te nemen om mijn dag zelf zo goed mogelijk te sturen, maar soms heb je niet alles in de hand.

We hebben vandaag ook de ‘backpacker’ vastgelegd in Jo’burg. Want over twee weken gaan we naar Cirque du Soleil kijken voor een zeer goedkope prijs (in België is het drie keer duurder dan hier) dus dit konden we niet laten liggen.

Hopelijk is alles nog zeer goed in België. Ik ben wel blij dat ik eens niet iedere dag moet horen hoe er gefaald wordt om een regering te vormen! Het weer is hier nog steeds uitstekend, ik begin zelfs al kleur te krijgen, en het leven gaat hier nog steeds vlot zijn gangetje.

Ik ga hier eindigen, maar niet getreurd, ik ben over 106 dagen alweer thuis.

Vrienden, tot volgende week.

Week 3

Hallo allemaal!

Week 3 vloog alweer voorbij!

Op maandag heb ik weer enkele uurtjes les kunnen geven in een klas van de 7^de graad (14-jarigen) en het was het vak Engels. Het verliep wel vlot, maar ik moet er toch nog aan wennen. De klassen zijn hier veel groter en er wordt door de school heel veel aandacht geschonken aan tucht en discipline, maar dit wil niet zeggen dat alle leerlingen zich daar aan houden natuurlijk. Het onderwerp was een Engelse tekst over het verhaal van Aladdin. Ik heb al meer geprobeerd om de les op een inductieve manier te geven omdat ik heb gemerkt dat er voornamelijk deductief wordt lesgegeven. Ik had wel het gevoel dat de leerlingen goed mee waren met het verhaal, maar het lijkt er op dat het niet altijd gemakkelijk is voor de leerlingen om ideeën zelf te verwoorden. Ze grijpen sterk terug naar de structuur en theorie van een handboek en hierdoor gebruiken ze volgens mij te vaak voorgekauwde zinnen. Daarom heb ik geprobeerd en zal ik blijven proberen om de leerlingen meer eigen denkwerk te laten doen en hen te stimuleren om verder te denken dan wat er aangeboden wordt. Naast het lesgeven heb ik ook nog geobserveerd in enkele klassen om een beter beeld te krijgen van de leerlingen die ik persoonlijk begeleid als ‘remedial teacher’. ’s Namiddags kon ik onverwachts mee naar een voetbalwedstrijd van de schoolploegen. We werden rond half één met de 22-jaar oude schoolbus naar een andere school gebracht. Deze lag in een ‘township’ in Bela Bela en was voorzien met een degelijk voetbalveld. Het voetbal dat ik heb gezien die namiddag, er speelden verschillende scholen, is toch anders dan wat ik gewoon ben. Veel voetballers droegen geen schoenen, maar voetbalden op blote voeten. Er waren ook leerlingen die gewoon met hun leren schoolschoenen en sommigen op voetbalschoenen. De meesten spelers zijn technisch ook wel sterk, maar er wordt minder gestructureerd gevoetbald dan bij ons. Het is veel spontaner dan het Belgische voetbal. De leerlingen jonger dan 12 hadden hun eerste wedstrijd verloren en de leerlingen jonger dan 13 hadden hun eerste wedstrijd gewonnen en hun tweede verloren. Uiteindelijk is het resultaat niet relevant, want de leerlingen hebben een goede namiddag gehad en we konden naar huis.

Dinsdag was het tijd voor de ‘remedial teacher’ in mij. Ik kon weer aan de slag met mijn leerlingen van de 5^de graad. Ik ben verdergegaan met de niveaubepaling van de geselecteerde leerlingen van die graad. De leerlingen staan wel open voor onze bedoelingen. Ze zijn blij dat ik in kleine groepjes met hen werk omdat ze dat niet gewoon zijn. Ze zitten normaal altijd in klassen van minstens 40 leerlingen en dit is voor hen iets nieuws. Ik probeer hen ook individuele aandacht te geven, want dit is zeer moeilijk voor de leerkrachten. Het is zo goed als onmogelijk voor de leerkrachten dat zij tijdens hun korte lesperiodes (een les duurt een half uur) ook nog leerlingen individueel moeten begeleiden. Ik hoop dat dit remediërend werk op lange termijn effect heeft op de leerlingen. Het doel van het ‘remedial’-project blijft om de leerlingen die leer- en leesachterstanden hebben bij te werken. Ik ben benieuwd of we enige progressie gaan zien. Dinsdagnamiddag staat Tekna op het programma. Dit is een tijdelijke opvang voor kleine kinderen (baby’s tot schoolkinderen). Een zeer mooie accommodatie en vriendelijke staff. Tussen de kleinste kinderen zat vanaf deze week ook een baby van 5 dagen oud. Toch wel schrijnend om zo’n klein kind te zien.

Woensdag werden we wakker gedonderd. Een vreemde gebeurtenis, want in België regent het meestal ’s avonds en die ochtend was het al bezig vanaf half zes ’s morgens. Ik denk dat ik zelden zo’n harde donderslagen heb gehoord. Gelukkig was het ergste voorbij toen wij vertrokken naar Spa Park. Ook op woensdag heb ik leerlingenbegeleiding gedaan en dit verliep tevens vlot. Iedere namiddag zijn er extra activiteiten gepland in Spa Park en op woensdag is er naast netbal, koor, atletiek ook voetbal gepland. Ik zal de komende maanden aanwezig zijn op deze extra activiteiten en hopelijk kan ik op dit gebied van belang zijn. Op dit moment weet ik wel nog niet heel goed wat er verwacht wordt van de begeleiders, maar dit zal wel duidelijker worden. De training van woensdagnamiddag was een wedstrijd van de -12 tegen de -13. De jongens amuseerden zich goed tijdens deze training. Naderhand had ik wel het gevoel dat het misschien gemakkelijk is om ze gewoon een wedstrijd te laten spelen, maar ik denk dat plezier toch wel het belangrijkst is. Ik denk wel dat ik op het gebied van opstellingen en posities op het plein misschien iets kan bijbrengen.

Donderdag was de laatste volledige dag van de week. In de voormiddag heb ik geobserveerd in de verschillende klassen en ook nog op school gewerkt voor het remedialproject. Voor het project hebben we wel nog wat werk, want er zijn verschillende leerlingen die de basis van het lezen onder de knie moeten krijgen. We hadden niet verwacht dat het bij sommige leerlingen zo moeilijk zou gaan en dit proberen we dan uit te werken. Aangezien lezen voor ons vanzelfsprekend is, maakt dat het een uitdaging is. Gelukkig hebben we vanuit Spa Park materiaal gekregen dat aansluit bij bepaalde zaken die de leerlingen al kennen. Hierop gaan wij dan verder. In de namiddag ben ik naar Bosele Dawn gegaan. Het is toch iedere keer speciaal om naar de townships te rijden. Er heerst daar een gezellige sfeer door al de verkopers (ze verkopen kippen, gebakken maïs, fruit, snoep … ) onder hun houten afdakjes langs de straten en de grote verscheidenheid in huizen. In Bosele Dawn is het ook gezellig door het grote aantal jongeren en de verschillende begeleiders. Ik heb zeer lang gevoetbald met de jongens en de jongeren geanimeerd, maar uiteindelijk werden we door een gammele taxi naar huis gebracht.

Op vrijdag heb ik weer enkele uren les gegeven. Het is altijd wel een belevenis om voor een klas te staan hier. De leerlingen hebben nogal vaak de neiging om op te staan en iets te gaan halen tijdens de les. Er komen ook zeer veel leerlingen aan de deur kloppen omdat ze een pennenzak of een trui gevonden hebben en ze willen dan vragen of die van iemand is. Ik denk dat de leerlingen wel graag naar de lessen komen, maar sommigen hebben het moeilijk om de hele tijd stil te zitten. De leerlingen komen ook naar voor om hun oefening te laten zien. Ik probeer wel duidelijke richtlijnen hier in te geven, want anders wordt het niet gemakkelijk om les te geven. ’s Middags was de school uit en in de namiddag heb ik nog kunnen skypen met mijn mama en mijn broer. Het was fijn om weer op de hoogte te zijn van het reilen en zeilen thuis.

Zaterdag waren we naar Pretoria geweest. Wederom met de auto, d.w.z. dat ik weer rechts heb gezeten, met links heb geschakeld en links heb gereden. Op zich was dit geen probleem, maar in het centrum van Pretoria was het toch spannend. Zeker als er taxi’s links en rechts voor ons doorreden en mensen gewoon de weg overstaken. We zijn dankzij Jan (de vriend van Hanne, een oud-studente van de KHLim die hier woont) ook op bezoek kunnen gaan bij de Belgian Campus. Een prachtig vertrek op een helling buiten het centrum van Pretoria waar er 250 studenten informatica volgen. We zijn ook een kijkje gaan nemen naar de prachtige ‘Union Buildings’. Dit zijn hele mooie gebouwen met een politieke functie. Bij deze gebouwen hoorde ook een knappe tuin en een groot park. We sloten de dag af bij een echt Italiaans restaurant en een drankje bij de ‘Cheeky Monkey’.

Vandaag hebben we de gehuurde auto’s teruggebracht en vanavond gaan we echte Afrikaans braai eten. Dit houdt in: vlees, groenten en pap met saus. Hopelijk lukt het ons om voor de eerste keer pap te maken, maar aangezien het gewoon bestaat uit maïsmeel, water en zout kan dit geen probleem zijn.

In het algemeen is alles nog steeds in orde hier. We hebben deze week al onze vliegtickets geboekt voor onze rondreis over vier weken. We vliegen dan vanuit Johannesburg naar Port-Elisabeth om dan de kust af te rijden tot in Kaapstad. Ik vermoed dat dit echt fantastisch gaat worden, want ik kijk er alvast naar uit.

We zijn ondertussen zeer goed aangepast aan het leven hier en we worden zelfs al herkend op straat door leerlingen, maar ook door bewoners aangezien we met foto en tekst in een lokale krant hebben gestaan.


Als je rechts op de afbeelding klikt kom je in een map uit met foto's van mijn avonturen hier!

Dit is het einde van deze week en jullie horen van mij eind volgende week.

Groetjes!

Week 2

20/02/11

Week twee is bijna gedaan en deze week is er meer duidelijkheid gekomen in mijn functie hier. Daarnaast geraak ik ook gewend aan de voor- en nadelen van het Zuid-Afrikaanse leven.

Op maandag zijn we de hele dag naar Spa Park gegaan, maar het was geen gewone lesdag. Het was Valentijn en dit werd gevierd op school. Alle leerlingen hadden i.p.v. hun traditionele blauw en grijs schooluniform een wit en rode outfit aan. De leerlingen moesten geen les volgen die dag, want er waren spelen gepland. Daarnaast was er ook een snoepwinkel geopend en werd er een ‘miss’ en ‘mister’ Valentijn gekozen. De dag duurde zoals een gewone lesdag van half acht tot half twee. Ik denk dat de leerlingen zich wel heel goed geamuseerd hebben, maar ik had een beetje het gevoel dat het soms uit de hand aan het lopen was. Er was op voorhand een planning vastgelegd en ik verwachtte dat die ook gevolgd ging worden, maar dit was niet het geval. Een goed voorbeeld hiervan is het moment waarop de leerlingen eten zouden krijgen. Dit had normaal gedaan moeten zijn rond kwart voor tien, maar rond elf uur werd er nog steeds eten verdeeld aan alle klassen. Ik had schrik dat door deze zaken de dag in het honderd zou lopen voor de kinderen, maar dit was gelukkig niet het geval. De kinderen leken die dag heel blij met een dag zonder les, maar wel met al hun vrienden en fijne activiteiten. De dag eindigde met de verkiezingen van de ‘miss’ en ‘mister’ , daarna mochten al de kinderen naar huis. Aangezien er geen kinderen meer aanwezig waren in Spa Park moesten wij ook niet extra activiteiten voorzien en werden wij ook naar huis gebracht.

De volgende dag heb ik voornamelijk geobserveerd in de klassen. Op dat moment zou ik nog steeds ‘Social Sciences of SS’ en ‘Afrikaans’ geven en daarom was het belangrijk dat ik een duidelijk beeld kreeg van de leerlingen, de leerkrachten en het didactisch materiaal dat er beschikbaar is. SS is een algemene vormingsvak dat de leerlingen iets bijleert op het gebied van maatschappelijke fenomenen en sociale statussen. Tijdens een les die ik observeerde moesten de leerlingen een tekst lezen over Westerse dokters en kruidendokters. Het was interessant om deze les mee te volgen aangezien er in Zuid-Afrika nog traditionele kruidendokters zijn. Er waren zelfs leerlingen in de klas die in hun familie zo iemand kende. Het was ook interessant om te zien op welke manier de leerkracht lesgeeft en het viel mij op dat de leerkracht van die klas veel humor gebruikte om de leerlingen te motiveren en aan te zetten tot leren. Ik was blij dat ik dit zag, want dit wil zeggen dat die leerkracht toch probeert om de leerlingen meer te motiveren. Op het einde van de dag hebben we wel moeten besluiten dat het toch moeilijk zal worden om Afrikaans te geven. De taal is goed te verstaan en te lezen, maar het is te moeilijk om te spreken. En als ik de taal niet kan spreken kan ik het ook niet geven. Ik vind het wel jammer dat ik mij niet kan bezighouden met die taal, maar het is beter voor de kinderen dat ze les krijgen van iemand die de taal echt kan. Daarom hebben we besloten dat ik naast ‘Social Sciences’ ook ‘English’ ga geven. Deze taal ligt mij veel beter.

Woensdag ben ik kunnen starten met het remedial gedeelte van mijn functie hier. Dat houdt in dat we leerlingen met problemen op het gebied van taal en rekenen uit de klas gaan halen om in kleine groepjes bij te werken. Ik ben die dag hiermee begonnen en ik moet zeggen dat ik een beetje verschoten ben van het leesniveau van sommige leerlingen. Mijn verwachtingen op dit gebied lagen hoger, maar ik ga niemand iets verwijten. De leerlingen kunnen er niets aan doen dat hun leesniveau niet heel hoog is, maar de leerkrachten kunnen hier ook niets aan doen aangezien het moeilijk is om te focussen op individuen in een klas van 40. Ik liet de leerlingen die ik had meegenomen eerst zichzelf uitdrukken a.d.h.v. een tekening die ze moesten maken op het voorblad van hun persoonlijk dossier dat we aanmaken. Op deze manier kon ik al een beetje te weten komen over de leefwereld van de kinderen. Na deze introductie startte ik met het lezen van een tekst en hier kon ik al een goed beeld vormen van het niveau van de leerlingen. Het was duidelijk dat de leerlingen zich niet altijd helemaal op hun gemak voelde, want ze zijn het niet gewoon om zo individueel benaderd te worden op schoolgebied. Naderhand besefte ik dat mijn remediërende functie geen gemakkelijke opdracht zal worden, maar als ik van belang kan zijn voor de leerlingen van Spa Park dan denk ik dat het vooral zal gebeuren via het remediërend werken met de leerlingen. ’s namiddags ben ik voor de eerste keer naar Bosele Dawn gegaan. Dit is een opvang voor ‘aidsaffected children’ uit de township. Er komen daar kinderen uit de verschillende scholen van Bela Bela en ze zijn maximum 15 jaar oud. Ze krijgen ’s morgens en ’s middags eten. We werden warm onthaald door de Gloria (verantwoordelijke), de staff en de kinderen. Ik heb kringspelen gespeeld met de kinderen, maar uiteindelijk is het ook de bedoeling om huiswerkbegeleiding aan te bieden. Ik heb het gevoel dat de mensen heel blij zijn dat we komen, maar het zal niet altijd even gemakkelijk zijn in Bosele Dawn. Er zitten namelijk heel veel kinderen en de ruimte is beperkte. Desalniettemin is er een leuke aanwezig en ik denk dat hier nog veel mogelijkheden liggen voor mij.

Op donderdag was het voor de eerste keer koud in Bela Bela. Het was 25 graden, maar ik ben blijkbaar al redelijk goed aangepast aan het warme weer hier. Op die dag heb ik voornamelijk geobserveerd in de klassen en heb ik meer uitleg gekregen over de lessen die ik ga geven. In de namiddag ben ik weer naar Bosele gegaan en daar waren de kinderen toch wel blij om ons weer te zien. Er waren meer kinderen dan de dag ervoor en we hebben dus meer moeten animeren, maar het vlot wel. De dag werd uiteindelijk afgesloten met een etentje met de leden van ‘the rotary club’. Dit is een groep van mensen die zich inzetten voor de verschillende projecten in Bela Bela en zij ondersteunen onze projecten ook. Voor het etentje werden we verwacht bij Joan. We werden ontvangen in een prachtig huis met imposante tuinen. De leden van de club, een zestal, waren ook zeer geïnteresseerd in onze projecten en waren ook benieuwd naar onze motivatie om naar hier te komen.

Vrijdag besefte ik dat de week alweer voorbij gevlogen was. Het tempo ligt hier zo hoog dat een week zo voorbij is. Ik heb die dag ook voor het eerst een les SS gegeven en ik ben wel tevreden. Het ging niet helemaal zoals ik had gehoopt, maar het groot aantal leerlingen is wennen. Aangezien een les maar een half uur duurt, de leerlingen geen handboek hebben maar de theorie gewoon in hun schrift moeten overschrijven van bord, zorgt er wel voor dat ik mij moet aanpassen. De leerlingen hadden dus de theorie al in hun schrift staan, maar ik moest hier nog uitleg bij geven. Ik heb geprobeerd het onderwerp op een inductieve manier aan te pakken en ik denk wel dat dit redelijk gelukt was. Ik merkte wel dat de leerlingen zich zeer sterk vastpinnen op de theorie en deze ook letterlijk kunnen reproduceren. Dit is goed dat ze dat kunnen, maar ‘leren’ is meer dan kunnen reproduceren. Ik heb geprobeerd de leerlingen zelf te laten nadenken over de theorie, maar ik ben niet helemaal zeker of ik dit bereikt heb. Tenslotte was ik toch blij met het weekend, want ik had het gevoel dat ik toch veel energie in de week had gestoken.

Zaterdag en zondag waren twee rustige dagen. Ik heb kunnen skypen met mijn familie en we zijn gaan zwemmen in het resort hier in de straat. Een groot zwembadencomplex buiten met glijbanen en warme baden (vandaar de Engelse naam voor Bela Bela, Warmbaths). Zaterdagavond zijn we gaan uiteten en hebben we ons geamuseerd in de Mango, een lokale club. Vandaag hebben we nog kunnen zwemmen in het zwembad van Pendleberry (dit was nog niet klaar toen we hier arriveerden) en heb ik nog wat voor school gewerkt.

In het algemeen voel ik mij meer thuis hier in Bela Bela. De relaties binnen onze groep zijn in orde. Ook het samenleven met Jolien en Leen in ons huisje verloopt vlot. Dankzij Jolien eten we iedere dag iets lekkers en er zijn nog geen problemen geweest met elkaar. We koken ook afwisselend samen met de andere huisjes en dit verloopt goed. Ik begin ook meer inzicht te krijgen hoe blank en zwart samenleeft. Ik merk dat er toch grote verschillen zijn tussen de twee volkeren, maar dit zorgt niet meteen voor problemen. Het is wel eerder dat ze naast elkaar leven i.p.v. samen. Ze hebben ieder hun gewoontes en manieren, maar ik heb nog geen botsingen gemerkt.

Het dagelijks tempo is ook helemaal anders dan ik gewoon ben. ’s Morgens rond 7 uur zijn al heel veel mensen actief omdat het dan nog koel is. De school begint ook al vanaf half 8 en rond 2 is de school alweer uit. Het is hier ook snel donker waardoor er minder ’s avonds en ’s nachts geleefd wordt.

Voorlopig zie ik het nog allemaal heel goed zitten en ik voel dat ik klaar ben voor een nieuwe week Bela Bela. Jullie kunnen mij trouwens bereiken via dit adres:

Pendleberry Grove Holidays

Dries Boonen, house 77

261 Chris Hani Drive

Bela Bela

Limpopo Province

Bedankt voor het lezen en tot volgende week!

Gegroet!

De eerste week in Zuid - Afrika

Beste lezers. Ik hoop dat ik deze blog wekelijks kan aanvullen met een bericht en foto’s. Laat gerust een bericht achter. Veel leesplezier.

Maandag zeven februari was het zover. Ik, acht studenten en één ervaren rot zouden vertrekken naar Bela Bela in Zuid – Afrika. We zijn rond tien over vier in de namiddag vertrokken in Zaventem om eerst een tussenstop te maken en om uiteindelijk aan te komen in Johannesburg rond kwart over negen de volgende dag. Een zeer lange en slapeloze vlucht, iets om snel te vergeten. Na onze aankomst hebben we eerst een simkaart aangeschaft en zijn we uiteindelijk vertrokken met onze huurauto richting Bela Bela. Doordat hier links wordt gereden en de bestuurders rechts zitten, was dit mijn eerste avontuur in dit nieuwe land. Aangezien ik één van de twee chauffeurs was, werd ik onmiddellijk in het dagelijks leven van Zuid-Afrika gedropt.

Na een vlotte rit van twee uur (zonder brokken te maken) kwamen we uiteindelijk aan in Pendel berrie, onze verblijfplaats in Bela Bela voor de komende 4 maanden en een half. We wonen in een soort van vakantiehuisjes en gelukkig zijn ze voorzien met airco. Jammer genoeg was de stroom die dag volledig uitgevallen in Bela Bela en was er bijgevolg geen spraak van frisse lucht in ons huisje. De koelers in de Superspar (de supermarkt van Bela Bela) waren ook uitgevallen dus we konden niet meteen grote inkopen doen. Later die dag hebben we ook kennisgemaakt met de twee coördinatoren van alle projecten in Bela Bela, Joan Griessel en Johan Adams. Hanne, een oud-studente van de KHLim en haar vriend hebben ons ook een bezocht. We kregen een warm welkom van iedereen en dit zorgde voor een mooie afsluiter van de eerste dag.

Op dag twee hebben we vooral gerecupereerd van de zware reis. We hebben deze dag ook gebruikt om het centrum van Bela Bela een beetje te verkennen, extra inkopen te doen en onze huurauto terug te brengen.

Dag drie was in teken van ons project. Samen met Leen, Sanne en Dorien hebben we een project voorbereid dat gericht is op de kinderen van Spa Park Primary School en Bosele Dawn Drop In Center (een naschoolse opvang). Het project is bedoeld om leerondersteuning, huiswerkbegeleiding en sociaal-emotionele aan te bieden in de twee faciliteiten.

Die dag zijn we in de voormiddag voor de eerste keer naar Spa Park gegaan. Een school met iets meer dan 1100 zwarte leerlingen, van kleuters tot 14-jarigen. We werden rond half acht weer warm onthaald door de leerlingen en de staff. We hebben van meneer Adams ook meer uitleg gekregen over wat onze functie zal zijn in de school, maar daarover later meer. De leerlingen waren allemaal zeer vriendelijk en vooral de kleinere kinderen zochten contact op. We hebben ook mogen observeren en hier werd het mij duidelijk dat lesgeven in België een groot verschil is met lesgeven in Spa Park. Het gemiddeld aantaal leerlingen bedraagt 40-50 en het didactisch materiaal is beperkt. Doordat de klassen zo groot zijn en de tijd per les een half uur bedraagt, gaat het er vaak chaotisch aan toe. De leerkrachten doen zeer hard hun best om de klas onder controle te houden, maar dit is absoluut niet gemakkelijk. Ik merkte ook dat de didactieken hier anders zijn dan in België. Er wordt meer discipline geëist van de leerlingen en de lessen worden volgens mij eerder deductief gegeven. Een voorbeeld hiervan is dat de leerlingen gedurende een kwartier de eerste honderd getallen moesten leren door ze eerst klassikaal van nul tot honderd op te noemen, daarna omgekeerd, vervolgens alleen de getallen met een drie en een vijf en tenslotte alleen de even getallen. Een opmerkelijke manier van lesgeven. Een ander ding dat mij opviel was dat de leerlingen zeer vrij mogen rondlopen op school tijdens de lessen, maar in rijen moeten lopen tussen de lessen van klas naar klas. We zagen vaak enkele kinderen rondwandelen op de speelplaats terwijl er lessen bezig waren en leerlingen die tijdens de les eventjes naar buiten gingen om te drinken of om naar het wc te gaan. De lessen waren rond half twee, twee uur gedaan en wij mochten toen ook naar huis.

De laatste dag in de week, vrijdag, werden we weer verwacht in Spa Park en die dag kregen we concrete uitleg over onze functie in de school. Ik mag de vakken ‘Social Sciences’ en Afrikaans geven in graad 4, 5, 6 en 7. Dit zullen leerlingen zijn 10 tot 14 jaar oud. Ik ben tevreden met mijn opgegeven vakken en hopelijk kan ik een klein mondje Afrikaans praten als ik terug in België ben. Naast het lesgeven zal ik ook leerlingen met leerproblemen begeleiden. Ik zal tijdens deze momenten leerlingen uit de klas halen om ze persoonlijk bij te werken en te helpen met problemen die ze hebben op gebied van school en leren. Deze begeleiding hebben we voorbereid voor ons project en zal dus ook gedaan worden door de andere groepsleden. Vooral Sanne en Dorien zullen zich hier op toespitsen.

Vrijdagnamiddag waren we uitgenodigd op onze eerste ‘braai’. Dit vond plaats in de townships van Bela Bela en het was een zeer unieke ervaring. Het was bedoeld als een soort van teambuilding voor de leerkrachten van Spa Park. ‘braai’ lijkt op een barbecue bij ons, maar er zijn toch grote verschillen. De basis van het eten is ‘pap’. Een soort van pap op basis van water en maïs (het origineel is op basis van speeksel en maïs, maar dit was gelukkig niet het geval, hoop ik toch…). Daarnaast waren er ook pikante sauzen en heel veel vlees. Eens we dit verorberd hadden, was het danstijd. Ik werd volledig overdonderd door wulpse Afrikaanse vrouwen die non stop danste op de Afrikaanse beats. Zelfs de vrouwelijke medestudenten konden het niet laten om heupwiegende de dansvloer (gras onder een partytent) te betreden. Ik vermoed dat een combinatie van de hitte, de goede sfeer en een glas lekkere Zuid-Afrikaanse wijn de vonk was voor dit fenomeen. Zelf ben ik niet zo’n dansvloerdier, maar zelfs ik kon de zwarte dames niet weerstaan. Natuurlijk ga ik hierover NIET uitweiden. Rond half tien ’s avonds was het feest gedaan en trokken we richting Pendel Berrie, want de volgende dag moesten we vroeg uit ons bed.

Vandaag (zaterdag) ging de wekker rond half vijf af. Dodelijk. We vertrokken samen met de geselecteerde leerlingen naar een atletiekwedstrijd. Dit ging door in een stad op twee uur rijden van Bela Bela. Hoewel de wedstrijd normaal rond zeven uur ’s morgens moest beginnen, was dit niet het geval. Dit is een opvallende kenmerk van de Zuid – Afrikaanse cultuur. Het is niet zo erg als iets later begint dan gepland of iemand later is dan afgesproken. Deze mentaliteit is wennen voor stipte Belgen als ons. Het was wel zeer fijn om deze wedstrijden mee te maken. De kinderen liepen voornamelijk op blote voeten, ook de blanken, maar dit was geen probleem aangezien de piste van gras was. Het viel mij ook op dat de meeste zwarte kinderen fysiek zeer sterk waren. De blanke kinderen hadden vaak veel meer training gehad, maar de zwarte kinderen hadden vaak de overmacht. Spa Park had ongeveer een tiental medailles gewonnen en dit na nauwelijks getraind te hebben. Rond half één zijn we weer vertrokken richting Bela Bela om toch eventjes uit te blazen van deze zware dag.

Ik hoop dat het een beetje interessant was. Ik zal proberen volgende week enkele foto's online te zetten. Tot binnenkort!

Baie dankie!