Na twee weken werken was het weer tijd voor een tripje, dit keer richting Swaziland. Het land van de befaamde koning met de 12 vrouwen! We hadden weer twee auto’s (Renault Logan) gehuurd bij Avis en zo konden we onze trip starten. Swaziland ligt in het oosten van Zuid-Afrika en het was ongeveer een 6 uur rijden. Alles verliep vlot totdat we aankwamen aan de grenspost. Doordat het paasweekend was, was er heel veel volk dat op hetzelfde moment richting Swaziland trok. Normaal gezien duurt een stop bij zo’n grenspost een twintigtal minuten, maar nu hebben we vier uur (!) erover gedaan om binnen te geraken. Eerst schoven we aan totdat we onze stempel van ‘exit South-Afrika’ kregen. Vervolgens moesten we doorrijden om onze stempel van ‘entry Swaziland’ te krijgen. Deze twee kleine stempeltjes zorgden dus voor een wachttijd van vier uur. Dodelijk saai, maar gelukkig hebben de zwarten nooit stress en bleef alles zeer gemoedelijk. Het maakte het voor ons ook veel aangenamer, want niemand zit elkaar op te jagen. Uiteindelijk geraakten we dan toch binnen en reden we nog een uurtje totdat we aankwamen aan de backpacker in Ezulwini. Doordat het een lange drukke dag was geweest (vetrokken rond half negen en aangekomen rond half negen) was het nodig dat we op tijd ons bed in kropen. Natuurlijk kon ik mij niet aan deze belofte houden en had ik nog tot twee uur rond een gezellig vuurtje gezeten met enkele Zuid-Afrikanen. Ik betrap er mij meer en meer op dat ik heel snel aan het praten ben met iemand uit de backpacker. En ik vrees dat in België weer helemaal anders gaat zijn. Hier is het mogelijk om met onbekende mensen te praten zonder dat het vreemd aanvoelt. In België is iedereen volgens mij veel meer gesloten. Ik kan nu niet zeggen welke van de twee het “beste” is, maar ik kan het appreciëren dat ik regelmatig een gesprek aanknoop met een totaal onbekende persoon. Hierdoor krijg ik volgens mij ook een beter beeld van de gewoontes en gedachten van mensen en ik denk dat dit mij alleen maar kan verrijken als persoon.
De volgende dagen in Swaziland waren behoorlijk strak gepland doordat we woensdagavond zeker terug moesten zijn. Gelukkig is het land maar iets groter dan België en was het afleggen van afstanden geen obstakel tijdens de trip.
Één van de eerste activiteiten was een bezoekje brengen aan een mooie waterval en vervolgens een rondleiding in een “authentiek” dorpje. Het was een beetje zoals in bokrijk, maar dan met de Afrikaanse cultuur. Daar kwamen we meer te weten over de cultuur van Swaziland. Het verschil tussen de mannen en de vrouwen in die cultuur is nog steeds behoorlijk groot. Een man mag bijvoorbeeld zoveel vrouwen hebben als hij wilt zolang hij ze maar kan betalen. De hutjes in het dorpje waren ook altijd rond de verdeling tussen de twee geslachten opgebouwd. De belangrijkste figuur was niet de mannelijke leider, maar de grootmoeder of grootvader. Zij hadden de grootste hut en ook de meeste macht. Na de rondleiding kregen we een voorstelling te zien van dansers van het dorp. Het duurde ongeveer een 45-tal minuten en het was heel knap om te zien. Er wordt heel mooi gezongen door de vrouwen en de mannen konden heel veel vogels nadoen door te fluiten. De vrouwen waren ook heel lenig en konden met hun voet tot tegen hun eigen neus stampen. Binnenkort gaat de dansgroep ook optreden in Frankrijk en ze komen misschien zelfs naar België.
Naast het bezoek in dit dorpje zijn we ook naar een meer authentiek dorpje geweest in de bergen. We werden hier rondgeleid in twee kleine dorpjes waar de mensen nog leefden in hutjes. Hun belangrijkste voedsel was maïs en ze gebruiken dit voor alles. Ze maken pap, bier, meel … . We hebben daar zelfs enkele bieren geproefd, maar ze waren toch helemaal anders dan die wij gewoon zijn. Tijdens de rondleiding waren alle mensen heel vriendelijk en we kregen ook altijd iets te eten of te drinken. De vrouwen moesten wel op een map op de grond zitten en de mannen moesten op een bankje zitten. Het onderscheid tussen mannen en vrouwen was ook hier meteen heel duidelijk. Sommige studenten van de groep kregen zelfs een verzoek om te trouwen in ruil voor 16 koeien, maar hier werd toch maar niet op ingegaan. De mensen gebruikten wel een beetje technologie zoals een gsm, maar ook een radio die werkte op een klein zonnepaneeltje. Na de rondleiding kregen we ook nog een typische maaltijd van ginder. Rijst met dikke bonen, speciale kip met saus, pompoen en spinazie. Op het eerste zicht lijkt het een gewone maaltijd, maar de smaken verschilden toch sterk van wat ik gewoon ben.
Doordat er verschillende grote parken in Swaziland liggen, zijn we daar ook gaan kijken. Het eerste park hebben we te paard bezocht. Ondanks ik geen paardenfan ben, was het toch nog wel oké om op zo’n knol te zitten. Jammer genoeg had mijn paard constante vreetbuien en moest ik de hele tijd bijsturen.
Het tweede park hebben we met onze eigen auto gedaan en dit was niet zo’n heel goed idee, want de wegen waren links en rechts voorzien van de nodige struiken waardoor krassen op de huurauto onvermijdelijk waren. Ondanks dit ongemakje hadden we enkele indrukwekkende dingen gezien. Het eerste was nadat we terug wilden rijden naar de receptie van het park. Er stond een gigantisch olifantstier voor de ingang en we moesten heel snel de auto in achteruit zetten en weggaan. Dankzij de man aan de poort wisten we dat er een olifant was, want ondanks zijn grootte had niemand het beest gezien.
Daarna waren we gestopt bij een groot meer waar een groep impala’s en flamingo’s aan het drinken waren tot plots een impala omhoog werd gezwierd en twee keer kei hard tegen het wateroppervlakte werd gesmakt. De impala was met een grote snelheid en kracht gedood door een krokodil. Alles gebeurde in een paar seconden, maar het was heel indrukwekkend om de snelheid van de krokodil waar te nemen.
Ten slotte waren we met de auto een wegje ingegaan met een zeer groot verbodsbord, maar hierdoor zijn we een groep giraffen tegengekomen die maar een paar meter van ons afstonden.
Doordat ik altijd rondreis met voornamelijk meisjes was ik ook het slachtoffer van hun koopdrang. Ieder marktje dat we tegenkwamen werd geplunderd door de dames van de KHLim. Braaf als ik ben, volgde ik hen iedere keer, maar gelukkig heb ik het mij bespaard om een trekrugzak vol met souvenirs aan te schaffen. Ik heb mij beperkt tot het nuttige en nodige. Het was wel grappig om de shopaholics terug te zien keren met zakjes vol met prullaria. Vooral Dorien was hier goed in! Één woord: verslaafd. ;-)
Tenslotte kwam deze reis ook weer snel tot een einde. Woensdag zijn we gelukkig zonder problemen terug in Zuid-Afrika geraakt en zijn we ’s avonds onze valiezen gaan halen en konden we uitgeput ons bed in.
De volgende twee dagen (donderdag 28 april en vrijdag 29 april) waren normaal voorzien als vrije dagen, maar Dorien, Leen, Jolien en ik waren die dagen gaan helpen op school. De leerlingen van de zesde en zevende graad die zwak hadden gescoord op hun Engels examens kregen die dag extra oefeningen en motivatie. We waren daar om meneer Adams assisteren met het begeleiden van de leerlingen. Die twee dagen hebben we toch goed kunnen werken met de leerlingen, want we hadden ze een test laten afleggen de eerste dag en op het einde van de tweede dag en bij de meeste leerlingen was er een verbetering. Na die twee drukke dagen was het weekend en konden we uitgebreid Dorien haar 21ste verjaardag vieren. Proficiat Dorien!
